Afgelopen vrijdag zou Club Diana in Kultuurhuis Bosch haar nieuwe album presenteren. Door een vertraging werden ze echter vervangen door hun geloofuitdragende neefjes The Nephew Brothers. Daarnaast gaven You Me Electricity en The Cuties blijk van hun ontluikende kwaliteit.

Op deze natte vrijdagavond in Bosch, voor de gelegenheid de titel 'Oude Mannen en Jonge Meisjes' meegegeven, trapt You Me Electricity af. Een solo-initiatief van de met keyboard gewapende Jantine Heij en inmiddels uitgebreid met een drummer, gitarist en een tweede keyboard-speelster. Ze brengt energieke en pakkende nummers, afgewisseld met een rustige piano-ballad, waarin de elektronische invloeden sterk aanwezig zijn en prima in deze tijd passen. Hierna is het de beurt aan The Cuties, bestaande uit vier frisse jongedames die momenteel als 'hot' mogen worden bestempeld. Dit gezien hun groeiende bekendheid, de voorprogramma's bij de andere oude mannen van Claw Boys Claw en de veelbelovende lijst optredens die er de komende week staan gepland in het vaderlandse clubcircuit.

Het eerste album 'Ah-Ah-Aah' is daarbij goed ontvangen in de media. In eerste instantie krijg je de indruk op een culturele avond van een middelbare school aanwezig te zijn, maar dit gevoel wordt al gauw de kop ingedrukt door de strakke en kwalitatief prima uitgevoerde catchy nummers van het continu giechelende viertal. Onderwerpen als lelijke jongens en de kleur van onderbroeken maken samen met de kleurige bloempjes versierde instrumenten het plaatje compleet. De verbouwde cover van 'Heal The World' van Michael Jackson moeten we maar even op de koop toe nemen. De Hollandse versie van The Bangles..? Als de volgende band het podium betreedt, blijkt dat er op de kleedkamerdeur niet Club Diana gestaan heeft. Wie op de website van de band heeft gekeken weet dat er in oktober reeds een uitstel was aangekondigd in verband met de verfijning van de mix en mastering van diverse nummers op het zesde album.

Om toch een cd-presentatie te kunnen neerzetten boden The Nephew Brothers hun diensten en het album ‘Independent Gospel Sounds’ aan. In feite betreft het hier Club Diana, aangevuld met twee bevriende voorgrondzangeressen. In het kader van het belang van zelfreflectie biedt deze band een voor Bosch niet alledaagse muziekstijl aan: lo-fi gospelrock. Deze religieuze en door zanger/gitarist Marcel Brand geïnitieerde missie wordt op deze wijze voor het eerst uitgevoerd. De ene hallelujah na de andere schalt door de ruimte. Ook de zielverlichting waarmee het nakende einde van de wereld ("Dat weten jullie toch ook?") wellicht verzacht zou kunnen worden - omdat je na je dood wederom zal leven - zal niet zozeer religieuze zieltjes gewonnen hebben. Echter, de contrasterende vormen waarin de bedoeling wordt overgebracht, zorgt voor louter geglimlach in de zaal.

De vrolijke chaos, het wapperen met tekstblaadjes en de komische wijze waarop de twee zangeressen en de gelovige Brand ("we spelen gospel, en het zijn wel mooie liedjes, godverdomme!") de boel aan elkaar praten, verstevigt de kwalitatieve rammelrockset. En alvorens deze afwisselende en geslaagde avond afgesloten wordt met het goddeloze Club Diana-nummer ‘Burt Skins A Rabbit’, wordt tegen het eind van de set de handvol cd's die in de vorm van een kruis aan de houten muziekstandaard hangen, in de uitverkoop gedaan. "Een heel kruis voor vijfentwintig euro!" Amen.