Een rollende camera van TV Nijmegen, fotografen, recensenten: eventjes lijkt het er bij aanvang van Caulfields optreden op dat er meer pers dan publiek naar café De Opera is getogen. Als je dan als openingsact slechts de ervaring van een handvol gigs mee draagt en het bovendien in gehavende vorm moet zien te rooien, zonder drummer en leadgitarist, is het beeld van klamme handen en nerveus geslik maar moeilijk uit te bannen. Alle ingrediënten voor een zenuwslopende nachtmerrie zijn aanwezig, maar dat doemscenario blijft zanger/gitarist Léon van Kouwen en bassist Peter Muselaers gelukkig bespaard.
Het achterste van de tong krijgen we weliswaar vanavond nog niet helemaal te zien bij Caulfield. Dat was te verwachten als je gestripte versies speelt van nummers die eigenlijk zijn geschreven met een volledige band in het achterhoofd. Maar hun diep in alt.country gewortelde geluid weet bij vlagen toch prima de intimiteit van een kleine kroeg als De Opera uit te buiten. Vooral het verhalende ‘Jerome’ en het aanstekelijke ‘Marie’ zijn bijzonder fraai te noemen en lijken de voorbodes van mogelijk nog meer moois van de Nijmegenaren. Qua invloeden zit het hart in elk geval op de goede plaats (wat Ryan Adams, vleugje Decemberists, toefje Calexico), al blijft de gecoverde Eels-klassieker ‘Something is Sacred’ toch wat bevreemdend zonder E’s karakteristieke snik.
Van onwennigheid vawege de media-aandacht zal hoofdact Tom Wolkers ongetwijfeld minder last hebben. Volgens het Grote Handboek der Pers-clichés moet er nu vermeld worden dat het om ‘de zoon van’ gaat, maar de Tilburgse singer-songwriter heeft het steuntje in de rug van pa-lief absoluut niet nodig. Heeft de jonge liedjessmid aanvankelijk nog wat moeite met het immer keuvelende publiek, gaandeweg het optreden weet hij hen met zijn verrassend sterke melodieën en zuivere stemgeluid toch voor zich te winnen.
Je merkt ook direct een duidelijk verschil in aanpak bij het schrijven van nummers tussen voor- en hoofdprogramma. Waar Caulfield vooral werkt vanuit het bandperspectief, met zowel dienende als dominante rollen voor de verschillende leden (hetgeen minder goed te zien was door de gehalveerde bezetting), weet Tom Wolkers opvallend veel dynamiek uit zijn enkele akoestische gitaar te toveren. Bob Dylan steekt hij er natuurlijk niet mee naar de kroon, maar af en toe weet hij toch een prettige vergelijking met de grootmeester op te roepen. Tekstueel zit het over het algemeen ook wel snor tijdens de oeuvre-omvattende set van vanavond, al wil er nog wel eens een uitgekauwd ‘hey baby’ doorheen glippen. Af en toe dreigt de aandacht wel ietwat te verslappen, al is dat vooral te wijten aan de redelijk lange setlist en niet zozeer aan de individuele nummers.
Met Caulfield en Tom Wolkers kan er in elk geval met enige tevredenheid op de eerste acte van ‘Heroperachtig’ worden teruggekeken. Beide acts bieden precies datgene wat je zou verwachten: een aangename avond live-muziek, met hier en daar een bijzonder prettige uitschieter. De toon is in elk geval gezet!