Gare studenten met een kater na een helse stapavond. Vermoeide werkende mensen die met een ernstig slaaptekort aan hun weekend beginnen. Slome jongeren die de hele dag in de zon op het gras hebben geluierd. Het publiek dat deze vrijdagavond de moeite heeft genomen om Tapes 'n Tapes in Doornroosje te aanschouwen, heeft duidelijk behoefte aan een gezonde dosis peper in het achterwerk. Aan voorprogramma Land Of Talk de loodzware taak om een slaapwandelende massa in krap een halfuur tijd om te turnen tot een energieke dansmachine. Een onmogelijke opgave, zo blijkt al snel. Al mag de Canadese formatie de hand voor een gedeelte ook in eigen boezem steken. Het trio heeft de schijn al tegen doordat frontvrouw Elizabeth Powell, een jongensachtig figuur dat al eeuwen geen fatsoenlijke maaltijd lijkt te hebben gehad, de geluidstechnici al vanaf minuut één op verwijtende blikken trakteert. Terecht of niet, een upcoming indiebandje als Land Of Talk, dat nog alles te bewijzen heeft, wordt niet geacht te zemelen over futiliteiten. Er moeten gewoon liedjes gespeeld worden. Het liefst héle goeie. Helaas. Op single 'Young Bridge' na, is het repertoire van Land Of Talk vooral middelmaat troef. De performance kan daar weinig aan veranderen. Powell heeft het charisma van een eikenhouten salontafel en bassist Chris McCarron speelt van begin tot eind verstoppertje. Lichtpunt is drummer Eric Thidobeau. De bezeten manier waarop hij, ook bij de kalme nummers, zijn sticks hanteert, getuigt van échte passie. Of van een uitstekende pillenleverancier. Hoe dan ook, Thibodeau kan de set niet redden. Het opgestoken duimpje van Powell naar de geluidsman, helemaal aan het einde van het zouteloze optreden, ook niet. Tapes 'n Tapes mag de scherven die Land Of Talk heeft achtergelaten, opruimen. En dat lukt. Aanvankelijk mondjesmaat, maar naarmate de set vordert, krijgt de band uit Minneapolis de handen steeds vaker op elkaar. Het geheim van het kwartet zit in de spanning van het songmateriaal. Debuutplaat 'The Loon' en de kakelverse opvolger 'Walk It Off' bevatten catchy indieliedjes en daarnaast is er genoeg ruimte voor het experiment. Die verrassing en diversiteit valt op het podium terug te zien. Tapes 'n Tapes rockt op z'n tijd als een tiet, maar schroomt er niet voor om ook psychedelischer werk te spelen. En nee, niet alles slaat aan. Maar de nieuwsgierigheid naar het volgende nummer is voortdurend aanwezig, met als gevolg dat de set van begin tot eind blijft boeien. Na een dik uur houden de heren het voor gezien. Een bedankje richting het publiek, een opgestoken arm en weg zijn ze. Een toegift? Dat verwacht de inmiddels warmgedraaide massa natuurlijk wel. Tegenwoordig is een gemiddeld concert niet compleet zonder minstens één encore. De mannen van Tapes 'n Tapes geven hun portie echter aan Fikkie. Zij geven dan ook geen gemiddelde concerten.