Al staken vandaag de buschauffeurs (weer) en is het veel te mooi weer om binnen te zitten, toch weet een aardig aantal rockers Trianon te vinden voor een middagje stonerrock. Het genre dat geen genre is en al menigmaal door de muziekmedia doodverklaard is, kan nog steeds op de warme belangstelling rekenen van een groep trouwe liefhebbers. Misschien dat deze aandacht juist het laatste jaar weer aangetrokken is doordat rock, solo’s, en airguitar (blijkbaar) weer mogen. Dank u Wolfmother! In den beginne schoten de Nederlandse stonerbandjes, voornamelijk rondom Eindhoven, als geestverruimende paddestoelen uit de grond. Inmiddels hebben de Nederlandse veteranen van het subgenre zo’n beetje allemaal het loodje gelegd, of misschien is men wel gewoon ‘out’ gegaan. Niet getreurd, want in Nijmegen laait het vuurtje als een goede ‘afterburner’ weer op. Anavarin, De Staat, Black Bottle Riot; allemaal rocken ze je de sokken uit de schoenen. Aan dat rijtje dienen ook zeker Barbarella en Emperors of the Black toegevoegd te worden. De zompige rockmuziek van Barbarella is verre van origineel. Gooi wat oude helden als Blue Cheer, MC5 en andere grootheden der heftige rock, samen met wat seventies groove in de recycler en kijk na een minuutje eens wat er voor ’n dikke pap overblijft. Meestal lijkt het resultaat het beste te vergelijken met lekkere vette klei. Laat dit goedje even indrogen en je hebt een onverwoestbaar stuk steen, dat we in de muziek maar de gedubbelde term stoner-rock hebben meegegeven. Bij Barbarella gaat die dikke pap er als zoete koek in. Groovy stampend van begin tot eind verveelt hun set nauwelijks. De nummers zijn op een solide wijze opgebouwd rond repeterende riffs met een korreltje psychedelica. Aan drums (het mag swingender) en het geluid van de sologitarist (mag prominenter in het totaalgeluid) zou nog wat gesleuteld kunnen worden, maar het viertal vormt een prima woestijnrockband. Al blijf ik me toch afvragen waar die Nijmeegse woestijn dan is? Emperors of the Black windt er geen doekjes om: ‘we spelen vandaag alleen maar covers’. Veel Kyuss op de setlist: van de drie laatste, en tevens beste, platen van deze legendarische band wordt menig nummer gespeeld. Daarnaast wordt er ook nog even eer betuigd aan onder andere Blind Dog en Black Sabbath. De ruige hardcore strot van zanger Ralluf zorgt ervoor dat het geheel niet klinkt als slechts het zoveelste coverbandje. Ook de rest van de band maakt muzikaal indruk door er flink op los te beuken en het zaakje echt topzwaar te laten klinken. Punt van kritiek is dat één van de gitaristen een echte wahwah (overbekend gitaareffect waar Jimy Hendrix echt niet zonder kon) moet aanschaffen: de ‘auto-wah’ die nu gebruikt wordt kan écht niet in een nummer als bijvoorbeeld Evil Eye van Fu Manchu. Zoiets moet met de voet op het pedaal gespeeld worden, met gevoel. Het mag niet uit een automatisch apparaatje worden gehaald, dat is gemakzuchtig en klinkt ook nog eens lelijk. Toch mag het de pret niet drukken, en ach, een foutje zo her en der in de uitvoering kan door de vingers gezien worden. De vijf heren spelen een geloofwaardige ode aan de betere rockhelden van de afgelopen decennia. Barbarella en Emperors of the Black rocken het cement uit de muren van Trianon en naar alle waarschijnlijkheid bij de buurman de worst van de barbecue. Een fijne stoner-middag!