Vol voorpret kom ik met een clubje medereizigers aan bij de ingang van Free Your Mind, waar ik te horen krijg dat er geen zonnebrand mee naar binnen mag. "Nee hoor, maakt niet uit. Ik vindt het wel fijn als mijn lichaam egaal meekleurt met m’n rode haar", mompel ik tegen de portier. Maar, geen tijd om te mopperen: op naar de Planet Rose tent waar Juan Sanchez het feestje opstart. De Nederlandse dj draait loom en diep met een funky inslag. Een diepe bas met veel hi-hats, bekkens en andere digitale ritme-instrumenten op de achtergrond. Hierdoor kom ik langzaam in de vibe, waar ik helaas af en toe uitgehaald wordt door een break die compleet naast het ritme is. Op de achtergrond maakt Paul Brtschitsch zich klaar om het publiek te vermaken met zijn liveset. Dit duurt wel even, want in een gesprek wat ik ooit met de man gehad heb legde hij uit dat hij een lichtelijke afkeer van laptophouse heeft, waardoor hij alleen met drumcomputers en andere elektronische bakkies draait. Zijn set is ook loom en diep, wat opgefleurd wordt door spacey synthesizerloopjes. Het is niet moeilijk om op het ritme te bewegen, want dat wordt steevast aangegeven door een klap op de derde tel. Heerlijk. Daarna loop ik snel naar het Mono podium onder de brug waar de Mesjokke dj’s de toon zetten. Brent Roozendaal en Aron Friedman snappen heel goed dat ‘dance’ een hoge fun factor moet hebben. Ze doen er ook alles aan om die factor zo hoog mogelijk op te schroeven: ze beginnen hun set al abseilend van de John Frost brug, hun aankleding is komisch en het olijke lachje met pretoogjes van Brent werkt altijd aanstekelijk. Diezelfde humor laten ze ook terug komen in hun set. Ze draaien diepe, zonnige minimal waar je voeten simpelweg niet op stil kunnen staan. Op aanraden van vrienden ga ik daarna kijken bij Anja Schneider die een set met veel drive draait. De beats werken erg stuwend waar je wederom gewoon op moet dansen. Met een grote, lieve glimlach tijdens een break waar het publiek spontaan op begint te juichen, laat ze haar waardering merken. Anja Schneider wordt afgelost door Paul Kalkbrenner die laat horen dat minimal ook gewoon kan stampen. En dat vindt uw reporter erg fijn, omdat hij ooit verliefd geworden is op techno omdat het zo ontzettend kan stampen. Het is dan ook niet heel erg verrassend dat de complete Planet Rose tent uit zijn dak gaat. Anthony Rother is een electro-pionier van het eerste uur die aardig wat bepalende platen voor de scene gemaakt heeft. Helaas klinkt zijn liveset als een ‘best of’ compilatie en worden de plaatjes gewoon achter elkaar doorgedraaid. Geen gemix, geen geplug: jammer. Hij zingt echter wel live de teksten op de muziek. In combinatie met de slechte geluidsafstelling, zorgt dit ervoor dat een optreden waar ik naar uitgekeken had enigszins tegenvalt. Derrick May is de grote trekpleister van het festival. Deze pionier van de ‘detroit techno’ is berucht geworden omdat hij er een handje van heeft niet op te komen dagen. Ik ben dan ook opgelucht als hij achter de draaitafels kruipt en vanachter zijn zonnebril met een grote grijns het publiek aankijkt. Hij begint zijn set funky met duidelijk door latino geïnspireerde detroit techno. Derrick May laat merken er plezier in te hebben om met de muziek en het publiek te spelen. De overgangen tussen de platen duren gemiddeld een half nummer en zijn doorspekt met korte, krachtige breaks. Het publiek wordt dol wanneer hij het techno anthem ‘Groove la Chord’ van Aril Brikha opzet. Of toch niet? Nee, meneer May laat elementen van deze plaat terugkomen tijdens een andere. Zo houdt hij iedereen op zijn hoede. Hetzelfde kunstje flikt hij met ‘Blackwater’ van Octave One, waarna het tijd wordt om wat strakker en lomper te gaan draaien: op naar een climax, en zo hoort het. Derrick May wordt afgelost door Neerlands technotrots Secret Cinema, die een degelijke set draait. Niet meer, niet minder. Hetzelfde euvel heerst bij Joey Beltram. Het is een leuke set, maar het lompe beuken wat ik van hem ken wil er maar niet in komen. Hij zet erg vroeg zijn kraker ‘Fractals’ in, wat op dat moment iets belooft. Helaas wordt het niet spannender dan dat en zet hij nog vijf platen in met precies hetzelfde tempo en ritme. Een enthousiaste bezoeker probeert het publiek nog op te zwepen door het voorbeeld te geven op een stellage boxen, maar hij wordt er al snel vanaf gebonjourd, en ongetwijfeld ook van het terrein. De MC neemt de taak van het motiveren van hem over, maar blijkt van weinig toegevoegde waarde. Snel door naar een andere grote naam, Josh Wink, waarvan ik eerlijk moet zeggen dat zijn set me niet kan boeien. Het klinkt duister, maar er zijn geen tempowisselingen waardoor je de climax wel kunt vergeten. Uiteindelijk breit Speedy J alles nog recht en sluit hij het festival waardig af. Het is een lekkere set met veel drive en tempo, al moet ik wel bekennen dat ik hem niet meer zo lomp vind draaien als vroeger. Desalniettemin klinkt zijn set als één geheel waardoor de afgeladen Planet Rose tent massaal naar een hoogtepunt kan dansen. En dan is het helaas al weer tijd om de bus terug te pakken. Met de herinnering van een mooi feest nog een tijdje in mijn hoofd wacht ik nog geduldig een jaartje.