Als eerste mag het duo Sophie en Tessa op het podium verschijnen. Gezien titels als 'Buy me a dog' en 'Wat moet ik later worden' lijken hun thema’s rechtstreeks uit Kinderen voor Kinderen weg gelopen te zijn. Ook niet gek, want beide meiden zijn pas dertien. Toch weten ze hun thema’s op een verrassend volwassen muzikale wijze te brengen. Engelstalig, Nederlandstalig, bas, gitaar, percussie en toetsen: de twee wisselen dit alles zonder problemen af. Dat er soms wat fout gaat ,valt daarom makkelijk te vergeven. Dertien jaar en dan al in een volle zaal je liedjes ten gehore komen brengen verdient een flinke pluim. Mocht je dan ook ooit de kans krijgen om Sophie en Tessa ergens te aanschouwen, dan zou ik zeker eens gaan. De verbazingwekkend krachtige stemmen en hun afwisselende luisterliedjes maken van deze tweede voorronde nu al een feestje voor de oren. En dan begint er een tik. Een strontvervelende, irritante tik. Het complete eerste nummer van Joost Brouwer wordt verstoord door een tik. Een tik gemaakt door Brouwer zelf. Joost speelt tijdens zijn verhalende intro’s namelijk alvast zelf een stuk van het liedje in. Zaken die vroeger onduidelijk bleven door gebrek aan uitleg, maakt hij nu duidelijk door een verhaal en die tik. Een tik die de rest van zijn optreden afwezig blijft en gelukkig ook snel vergeten wordt. Als een ware troubadour vertelt hij verhalen. Gevoelig, lief, grof en soms een beetje banaal, maar één voor één gevuld met leuke tekstuele vondsten. Soms ondersteund door een eerder opgenomen riedeltje, een violist of zelfs een zelf gespeelde sample van 'Love me two times'. Met veel charisma en liedjes die zo uit een theatershow weg gehuppeld lijken te zijn, weet Joost Brouwer het publiek voor zich te winnen en duurt zijn optreden eigenlijk gewoon te kort. Kan iemand deze man een theatertour aanbieden? “Oh, oh, daar is ze dan: het onvermijdelijke Meisje Met Een Gitaar”, denk ik bij de opkomst van Eline. En haar eerste drie nummers lijken mijn beeld te bevestigen. Pas bij het vierde nummer 'I don’t believe in love anymore' weet ze mijn aandacht te grijpen. Haar stem komt goed tot zijn recht en er ligt oprecht gevoel in de tekst. Ze wisselt de liedjes af met korte, lieve verhaaltjes waardoor ik haar mindere Engelse uitspraak snel vergeet. Jammer genoeg wordt het op den duur allemaal te veel van het zelfde en is het goed dat ze tussendoor verhaaltjes vertelt, om de nummers van elkaar te kunnen onderscheiden. Eline bewijst met het vergeten van haar laatste tekst oprecht kwetsbaar te zijn. Er is echter meer voor nodig om de middenmoot te ontstijgen. Iets meer afwisseling, een betere uitspraak en podiumpresentatie zijn welkom; vanavond heb ik zowaar meer plezier gehad met het kijken naar dertienjarige meisjes en een man dan naar een mooie single vrouw. Na de laatste voorronde op twee februari in Oerkroeg Schiller te Aalten, maakt Stichting PAN bekend wie van de negen artiesten uit de voorrondes op 22 februari in de grote finale in Merleyn staan.