Okieson dus. Het betreft hier een uiterst fijn country noir gezelschap rondom singer-songwriter Sebastiaan van Bijleveldt . De mannen lijken zich stiekem onder een steen verborgen te hebben en toen ze er weer onder uit kropen namen ze een in het geniep opgenomen cd mee: Tomorrow's gone. Die cd is overigens érg goed. Van een donderslag bij heldere hemel mag best gesproken worden. Loepzuivere americana, goed voor drie Michelin-sterren. Verdere superlatieven laat ik onaangeroerd, om mijn collega-recensent die dit glimmende schijfje mag beoordelen niet voor de voeten te lopen. De eerstgeborene van Okieson zal vanavond al drijvende gepresenteerd worden in de Zeester, Nijmeegs eigen op de Waal dobberende podium.
De knusse concertboot is natuurlijk een uitermate sfeervolle locatie die bij uitstek geschikt lijkt voor het vanavond gepresenteerde genre. Nadeel is echter dat het schip, zoals wel meer schepen, smal en langwerpig is - dat vaart nu eenmaal fijner - hetgeen voor een concertpodium echter minder praktisch is. Zoals zo vaak bij dit soort presentaties lijkt de voltallige familie van de Okiesonners aanwezig, hetgeen door de toch al forse toeloop leidt tot een onaangenaam drukke Zeester. Voordeel van familie is natuurlijk dat ze hard klappen, nadeel is dat ze ook nogal hard lullen. Vooral Ome-Okieson achter me kan er wat van: "Hoi! Hoe is het met jou? Ja goed? Mooi!" brult hij enthousiast tegen een jongedame, ik gok een nichtje. Okieson begint sterk. Een ingetogen, landelijk klinkend juweeltje rolt zachtjes door krochten van het schip en het doodstille publiek laat moedwillig de oren strelen.
Zanger Sebastiaans presentatie komt een tikkie oenig over, maar wanneer zijn zangstem de ruimte vult, wordt duidelijk dat we hier van doen hebben met een zeldzaam talent. Doorleefder en intenser komt men zangstemmen weinig tegen in Nijmegen. Nou weet u wat: in Nederland. Het gezelschap musiceert ingetogen, bezielt en beklijvend en elke toon roept de sfeer op van rokerige saloons, goedkope whisky en de bitterzoete liefdesdroom. Het geluid staat beter afgesteld dan een Zwitsers uurwerkje en dat mag gezien het uitgebreide instrumentarium best een prestatie genoemd worden. Eén groot nadeel echter: het volume is ronduit zwak te noemen. Wanneer het gekakel in de zaal aanzwelt, lijkt de prille band met het publiek zienderogen te slinken.
De tetterende Ome Okieson en de hard zoemende ventilator ontvluchtend beweeg ik me verder naar voren, me afvragend wat driekwart van de kroeg nu vanavond gaat meekrijgen van de band. Dit laatste lijkt alleszins mee te vallen, wanneer Okieson gesteund door gastmuzikanten op de bongo en het orgel de boot in een hogere versnelling gooit. Helaas treedt er zo wat verzanding in het subtiele geluid op, toch deint de zaal gewillig mee. Niet alleen de bloedverwanten van de jongens zijn er, ook de muzikale familie van Okieson is ruimschoots vertegenwoordigd: americana-vrienden B.J. Baartmans en Marten de Paepe spelen een vrolijk deuntje mee, respectievelijk de slide-gitaar en de mondharp beroerend.
Een stuwend slotnummer luidt het einde in van een door de bank genomen mooie show. Afgaande op de cd mag men de conclusie trekken dat Nederlandse grootheden in het genre, als John Dear Mowing Club (het voormalige semi-legendarische Smutfish) en El Pino en z'n vrijwilligers er een geduchte concurrent bij hebben. Afgaande op dit optreden hebben de mannen van Okieson toch nog een verlaten plattelandsweg richting top af te leggen. Maar, laten ze zich daar nu juist thuis voelen...