Ik zal toegeven: Ik wist niet helemaal wat ik van deze avond moest gaan verwachten. De new wave en psychedelica die ik ken heeft zijn grens voornamelijk bij bands als respectievelijk Joy Division en Jefferson Airplane - die ik eigenlijk ook alleen maar ken omdat er een liedje van hen op mijn Tour of Duty cd’tje staat - maar ik heb een open geest dus ik betreed met rasse schreden de zaal. Het duurt niet lang of het podium wordt bezet door de vier New Yorkers van Dragons of Zynth. Eerst is er nog wat gemorrel met instellingen van hun instrumenten, althans zo vermoed ik, maar een fijn ritmisch bedje wordt al gauw gelegd door de drummer en de ogenschijnlijk timide bassiste. De toetsenist/zanger en gitarist –zoals een goede tweeling betaamd- vullen de ritme sectie al gauw aan. Rondkijkend in het publiek, welke voornamelijk bestaat uit een mix van wereldwinkel- en Merleynpubliek met een toefje van de oudere generatie, zie ik dat de hoofdjes inschikkelijk meedeinen op het rotsvaste ritme van deze band. Het publiek en de band hebben elkaar begrepen. De bombastische dansbare galmenbrei met flinke gitaaruitspattingen heeft de juiste werking en na een – naar mijn mening – te korte set verlaat Dragons of Zynth alweer het podium. Nu is het wachten op Yeasayer. Ik begrijp van mijn buurman, die ook moederziel alleen naar dit concert is gekomen dat Yeasayer waarschijnlijk dezelfde lijn gaat volgen als het voorprogramma. Dat doet mij deugd, want het voorgaande beviel me en wat ik op MySpace had beluisterd van Yeasayer had me nog niet helemaal kunnen overtuigen. Wederom betreden vier New Yorkers het podium. En ja, wederom wordt er een fijn ritmisch bedje gelegd door bassist en drummer. Het gaat er echter iets anders aan toe. Veel nare zwartgallige teksten, waar de new wave patent op heeft, samples, halve politieke verontschuldigingen en een als Apache indiaan – pardon, Native American – uitgedoste gitarist/toetsenist vallen mij ten deel. Het mist toch het enthousiasme en theatrale van het voorprogramma, ondanks de overtuigend gebrachte regendans van de hiervoor genoemde gitarist/toetsenist. Wellicht zijn deze jongemannen nog niet helemaal goed uitgerust van de lange reis uit het verre Amerika. Wat ik het meest mis in Yeasayer zijn de knallende uitspattingen van Dragons of Zinth. Bij deze band tref je geen verrassingen aan. Je kunt het ook toegankelijk noemen. Het zal een kwestie van smaak zijn. Wellicht was ik na het voorprogramma en de plaatjes van de dj een beetje moe van deze muziek, want het wist me niet meer te grijpen. Toch moet ik zeggen dat Yeasayer een goede ontdekking was. Anders dan de site van Doornroosje aangeeft, zijn Yeasayer en Dragons of Zynth nog wel te bewonderen in Nederland. Op 11 maart staan deze jongens (en meisje) in de Melkweg in Amsterdam. Mij zul je niet tegenkomen, maar ik denk wel dat dit grootheden zijn binnen het genre en dus een aanrader voor de liefhebber.