Vanavond geeft Marike Jager met band een optreden in Doornroosje. Het voorprogramma wordt verzorgd door het Vlaamse Yevgueni.
Om te beginnen Yevgueni, deze band bestaat uit een paar jongemannen met als frontman een Boudewijn de Grootje, maar dan Vlaams, jong en van deze tijd. Yevgueni verovert België ras, Nederland wordt inmiddels ook wakker geschud. Vlotte teksten, serieus maar ook humorvol, verwerkt in melodieuze poprocksongs. Het maakt blij en roept sympathie op (of komt dat door het Vlaamse accent?). De zaal is in ieder geval goed opgewarmd.
De spannende belichting geeft de opkomst van Marike Jager en band een mysterieus tintje, maar zo gauw de muziek begint, lijken klanken en lichten wat contrasterend. De eerste nummers die Marike speelt, fluks achter elkaar, zijn allemaal standaard gezellige lieve gitaarliedjes. Of is ‘singer-songwriter-luisterliedjes’ beter? Hier en daar is er wat hoofdgewieg van de fans en na elk nummer klinkt een daverend applaus inclusief gefluit. Marike keuvelt nu ook wat lieve en gezellige woordjes tussen de songs door en zo rijgt ze het eerste deel van haar optreden aan elkaar.
Nummers als Honey, Honey en Monday zijn wat strakker, en nodigen met hun funky en bluesy invloeden uit tot swing – het hoofdwiegen breidt zich uit naar de heupen. Toch blijft het geheel een beetje hangen in nummers die te makkelijk te herleiden zijn tot eenzelfde opbouw; rustig instrumentaal begin, zang valt in, instrumenten en zang werken toe naar de climax om vervolgens weer ingetogen te eindigen. Onderhoudend, maar niet spannend of verrassend.
De intro’s klinken steeds wel interessant, en zo keert telkens de hoop terug dat het toch wat wordt. Het publiek vindt het desalniettemin allemaal even prachtig. Wellicht scheelt het ook dat de ‘huisgenoten van om de hoek’ meegekomen zijn, net als ongetwijfeld meer regionale vrienden en kennissen. Het zorgt voor een gemoedelijke huiskamersfeer, wat versterkt wordt door het publiek dat tijdens de nummers gewoon lekker door blijft kletsen. Als alleen Marike-met-gitaar of Marike-met-piano speelt, stijgt het geklets er soms bijna bovenuit.
De combinatie van oud en nieuw werk is leuk, de titelsong Celia Trigger doet het goed. Het programma zit strak in elkaar en er is dan ook weinig ruimte voor improvisatorische vrijheid. Naarmate de avond vordert, lijkt er wel iets meer power uit muziek en zang te spreken. En af en toe is een zweempje Tori Amos of An Pierlé op te vangen – zij het dan zonder hun kracht en ziel. De muzikale omlijsting (met soms een leuke mandoline of bellen erbij) doet meer op dit moment.
Natuurlijk volgt er na het laatste nummer een toegift. En laat dáárin nu ineens een Marike vol kracht, gevoel en intensiteit te horen zijn. Het valt op dat de zaal ook plotseling en voor het eerst muisstil is. Hear me out en Easy zijn prachtig sterk uitgevoerd. Hier is nu te horen waren in de lovende artikelen over te lezen is. Maar waarom nu pas?
Gelukkig toch nog enigszins tevredengesteld. Maar misschien hebben de meisjes in de garderobe het nog niet eens zo slecht bedacht; “Marike was een beetje saai, maar ik vond Yevgueni, met die piano enzo, wel leuk.”