Een festival moeten openen als last minute vervanger (voor het verhinderde Mr. Fleece) is een redelijk ondankbare taak. Zeker als het beoogde publiek van eerstejaarsstudenten, net gepokt en gemazeld in hun eerste introductiekamp, hun zachte hoofdkussens verkiezen boven het gerstenat en vertier van Pieckenpop. De doetjes. Als gevolg daarvan moet Arcane Drive het aanvankelijk met een nagenoeg lege zaal doen, maar gesterkt met een nieuwe frontvrouw proberen ze toch het beoogde feestje te bouwen. Compleet met rookmachines en een akoestisch intermezzo halverwege (al dan niet ingegeven door een stroomuitval). Het is alleen zo jammer dat de band op muzikaal gebied weinig ambitie uitstraalt. Met hun spelvreugde is weinig mis, maar het zijn toch veelal brave, geijkte pop/rockliedjes die nooit echt buiten de lijntjes kleuren. Kolfje naar de hand van de liefhebber van AOR, maar met te weinig urgentie voor de wat kritischere luisteraar. “Een hoer is een hoer, dat is de realiteit”. Welja. “Bagger is bagger, dat is de realiteit”, dacht ik vooraf. Maar Bagger United verrast positief. Bij zo’n naam en een repetoire van ‘folky feestnummers in Noord-Limburgs dialect’, verwacht je het ergste. Vervolgens blijkt er dan zowaar een zestal op het podium te staan dat kan spelen. Ik wist niet wat me overkwam. Het begint al meteen goed, met een meerstemmig gezongen a cappella kerstlied. Die meerstemmige zang is een van de sterke punten van de band. Andere zijn: een betere instrumentbeheersing dan veel andere bands in dit genre, de bereidheid om er ook voor een nagenoeg lege festivaltent wat van te maken en de hoed van de zanger. Tikkeltje eenzijdig, wel een leuke show. Met Anavarin betreedt een jonge, maar ook behoorlijk door de wol geverfde band het podium. Er wordt strak gespeeld en er is ruimte voor instrumentale jams. Dan is de band eigenlijk het leukst, want qua songwriting doet Anavarin toch nog erg veel denken aan de grote voorbeelden uit de (stoner)rock. Nieuwe zangeres Sanne heeft bij Breaktrack al bewezen dat ze als frontvrouw een band kan dragen, maar lijkt bij Anavarin haar plek binnen de band nog te zoeken. Ze draagt in ieder geval al uitstekend bij aan de vocalen en de toch al niet van schrootjeshout opgetrokken gitaarmuur en is daarmee nu al een grote aanwinst voor de band. Bij afsluiter The Cohens wordt het eindelijk wat drukker. De recent opgedane bekendheid in de regio heeft het trio toch al de nodige zieltjes opgeleverd. En terecht, want The Cohens rocken misschien niet zo hard, maar zijn wel erg interessant. Orgelrock is natuurlijk ook al vaker gedaan, maar nog niet zo als The Cohens dat doen. Zo weten ze ook de covers in hun set een meerwaarde te geven door ze te laten klinken als een nummer wat alleen door hun gemaakt kan zijn. De band staat er bovendien zelfverzekerd bij. Geen fratsen qua podiumpresentatie, die zitten wel genoeg in de muziek. Verrassende nummers dus, die catchy genoeg zijn om een groot publiek te bereiken. Dat grote publiek laat het - in tegenstelling tot vorig jaar - vandaag behoorlijk afweten. Erg jammer, want qua organisatie is Pieckenpop er zeker klaar voor en de locatie lijkt als festivalterrein te zijn geboren. Volgend jaar wordt er waarschijnlijk voor een gunstiger datum gekozen om meer introstudenten te lokken. Hopelijk biedt dat uitkomst, want Pieckenpop bewijst ook dit jaar weer voor een uiterst vermakelijke middag te kunnen zorgen.