Het illegale karakter van weleer is verloren gegaan, maar ondanks de grote bezoekersaantallen heeft de Zwarte Cross haar gemoedelijke doch woeste sfeer weten te behouden. Op het bosrijke terrein De Schans in Lichtenvoorde val je dan ook van de ene lachwekkende verbazing in de andere. Het zichtbaar genietende volk doet zich veelal drinkend tegoed aan elkaar en aan de diverse huiveringwekkende stunts. De hoogste bungeejump ter wereld en de lancering van een stuntman uit een gigantische beugelfles zijn sensationeel. Niet iedereen komt echter voor de motorcross of het ‘brommers kieken’ met gewillige meiden. Zo is er ook een theaterweide met een tipi van productiehuis Oost-Nederland, een kermis, het blagenparadijs voor kinderen, het Rock&Roll Circus op de camping en er zijn vooral veel muziekpodia. Op de tweede festivaldag is het op de warme namiddag de beurt aan Skip Intro. Dit jonge Gelderse grungerocktrio mag proberen het publiek in de megatent te lokken. Met de sterke song ‘Overdose’ zetten ze direct de juiste toon. Skip Intro heeft een energieke sound vol dynamiek en passie die perfect past bij het fenomeen Zwarte Cross. Terwijl gelijktijdig de bandleden van Moke op het hoofdpodium stug door blijven spelen in hun zwarte kostuums bij 40 graden, loopt de megatent aardig vol. De vette drums en licht ontvlambare gitaarriffs worden goed ontvangen en met een speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd slidenummer bespeelt zanger-gitarist Mo als een ware ‘master of puppets’ het gemêleerde publiek. “We willen dat de mensen die er staan er écht staan, dat ze uit hun dak gaan” laten de bandleden na afloop optekenen, “Gelderland moet op de kaart komen te staan”. Ga zo door Skip Intro en ook deze laatste uitspraak zal bewaarheid worden. The Bloody Honkies uit Lichtenvoorde gaan verder waar Skip Intro was gebleven. Met het volume wat verder opgeschroefd, laten de drums en pompende bas meteen de neusvleugels trillen. Het Texas-bluesrock gitaarspel van Wout Kemkens is scherp en complementair aan de rauwe zangstem van Lawrence Mul, een frontman die zich kan meten met de groten der aarde. Op hun debuut-cd is de kracht van de band al te bevroeden en de beleving live overtreft zelfs deze verwachtingen. De tent is inmiddels vol en de Honkies weten het thuisvoordeel goed uit te buiten. Hun duurzame Amerikaanse rocksound valt ook goed bij de overige boeren, burgers en buitenlui. Zo goed zelfs dat aan het eind van de show bijna een pandemonium uitbreekt. Het publiek springt in groten getale het podium op en zij beleven zo met ontbloot bovenlijf hun minutes of fame. The Bloody Honkies, klaar om de wereld te veroveren. Aan het begin van de avond maakt de hitte plaats voor enkele heerlijk verkoelende regendruppels. Een mooi moment om één van de vele Fuck Sonja-eettenten op te zoeken, het wordt een broodje Brunswijk. De carnavaleske stoet op de crossbaan is nog steeds in volle gang. Met het toenemen van de regendruppels stijgt het aantal modderfiguren zienderogen. Een mooi moment om de metalweide op te zoeken waar Exodus zich op het Aardschokpodium laat gelden. De grondlegger van de thrashmetal uit de Bay Area in Californië is sinds het begin van de jaren ’80 achter gebleven op Metallica en Slayer. Dat wil zeggen achter gebleven in mondiale bekendheid, maar zeker niet in authenticiteit. Met het nummer ‘Piranha’ weten de veteranen de klassieke heavy thrashmetalsound te raken en tijdens ‘Toxic Waltz’ komen donder en bliksem letterlijk en figuurlijk angstaanjagend dichtbij. In het licht van de ondergaande zon en met dreigende witte bliksemschichten op de achtergrond worden de fans door de nieuwe zanger Rob Dukes opgezweept om als een waanzinnige tekeer te gaan in de pit: “throw your elbows with good, friendly, violent fun.” Met gitarist Gary Holt en drummer Tom Hunting als enige leden van de originele bezetting is Exodus nog steeds wars van elke metaltrend. Hun goed opgebouwde composities met kop en staart en veel variatie zullen een voorbeeld blijven voor de generaties na hen. Terwijl een inferno ternauwernood kan worden afgewend (Lichtenvoorde ontsnapt aan noodweer), is het tegen middernacht tijd om het hoofdpodium op het festivalterrein te bezoeken. Met Uriah Heep staat een klinkende naam geprogrammeerd waarvan toch velen vooraf geen enkele song wisten te benoemen. Deze Britse rockband uit de jaren ’70 laat echter zien dat ze momenteel aan de top van hun muzikale evolutie staat. De band van gitaargoochelaar Mick Box klinkt steviger, strakker en feller dan ooit, de soms met vijf stemmen uitgevoerde koortjes zijn foutloos. Adembenemend is ook de dramatische zang van Bernie Shaw. Natuurlijk worden ook de klassiekers ten gehore gebracht en dat is een feest van herkenning bij het publiek, met ‘Easy Livin’’ als hoogtepunt. Nadat Box nog wat eenvoudige, maar vermakelijke trucjes met zijn gitaar doet, zet hij toegift ‘Lady in Black’ in, hetgeen door het Zwarte Cross-publiek bezield wordt meegezongen. Het Achterhoeks zomercarnaval biedt verrassend veel én goede muziek, wij zijn alweer benieuwd naar volgend jaar!