Afgelopen donderdag was de plufabriek het podium voor de tweede editie van Straalstroom. Een kunstenaars initiatief, georganiseerd door kunstenaar Dagmar Donners en kunsthistorica Lieke Wouters, in navolging van – hoe kan het ook anders- het succesvolle deel 1 een aantal weken geleden. Deze eerste editie had een hoog muzikaal karakter. Er waren rondrijdende elektronicamuzikanten, een installatie met geluid en een eenpersoonsdisco op de expositie zelf, gevolgd door een optreden en dj-sets van de kunstenaars. Als muzikaal intermezzo waren deze keer het Arnhemse Jacek Coba en het Duitse Modulator uitgenodigd. De Expositie In dit deel van Straalstroom gingen kunstenaars Dagmar Donners, Judith Kisner en Aimée Zito Lema op onderzoek uit. De grootste vraag die beantwoord moest worden was: Wat is de maatschappelijke relevantie van het kunstenaarsinitiatief? En nog belangrijker, in hoeverre is deze er nog en wat zou deze kunnen zijn? Gedurende vier dagen waren de drie kunstenaars opgesloten in de expositieruimte van de Paraplufabriek. Vrijwillig uiteraard. Er was zelfs een webcam geïnstalleerd zodat men hen in de gaten kon houden, een waar Big Brother effect. Echter, de rollen waren deze keer omgedraaid. Zij bekeken ons! Met het internet als enige luik naar de buitenwereld lieten zij de wereld met enkele gerichte cyberzoektochten op zich inwerken en wisten dit te kanaliseren naar schilderwerk op de muren van hun tijdelijke gevangenis. Seks, muziek en filmpjes voerden de boventoon in hun zoektocht naar impulsen uit de buitenwereld, waarbij verschillende vaststellingen gedaan werden. Een waar amper naar gezocht diende te worden was: Paris (Hilton) kann Blasen! Al met al was deze expositie een uitdagend en uniek experiment die het resultaat bracht dat werd verwacht: een multi-interpretabel en aan uitleg onderhevig beeldverhaal. Modulator Het Duitse Modulator en het Arnhemse Jacek Coba zouden de muzikale ondersteuning bieden voor deze expositie. Helaas moest de singer-songwriter van over de Waal laten afweten. Nu was het aan Modulator de taak om het muzikale vertier te verzorgen. Deze experimentele groep maakt werkjes in de traditie van Masha Qrella Contriva, Broadcast en Stereolab. Naar eigen zeggen zijn ze interdisciplinair en vrij in wat ze muzikaal verrichten. Dat is te horen want ze leveren een dankbare mix van dansbare funky riffs, singer-song writer en electrojazz op. Geen instrument of zelfs taal -vooruit het blijft voornamelijk bij het Engels en Duits- wordt dan ook geschuwd om de muziekstukken in de juiste vorm ten gehore te brengen. Het resultaat luistert als een soundtrack van een campy SF. Geen gekke gedachte, aangezien ze in het verleden de muziek achter enkele programma’s gemaakt hebben voor het Duitse Arte. Met een klassieke rock-bezetting en succesvolle toevoegingen van xylofoon, synthesizer en vibrafoon is Modulator duidelijk een band die weet wat ze doet. Helaas is de Plupub akoestiekmatig duidelijk niet geschikt voor een band als deze. De lieftallige, ietwat excentrieke zangeres weet haar zangpartijen niet boven het geluid van het instrumentarium te krijgen. De introverte houding van de band is ook niet iets waar de meeste aanwezigen op zaten te wachten. Toch wordt er beleefd geapplaudisseerd. Zo weet het publiek zo nu en dan een glimlach op het gezicht van de frontvrouw te toveren. De band is rond een uur of elf al klaar met de set en met het ontbreken van de tweede act Jacek Coba moet de expositie het alweer zonder verdere muzikale inbreng stellen. Er zit niets anders op dan nog gezellig een biertje te bestellen en alle indrukken van deze avond goed in te laten werken. Het is wachten op Straalstroom deel 3.