Hoewel Deest een uitermate klein gat is in het land van Maas en Waal, bezit het wel een heuse rockkroeg. In café ’t Zwaantje zijn de muren bekleed met grote afbeeldingen van helden als Rory Gallagher en Richie Blackmore. De locatie heeft een naam hoog te houden als de best rockende kroeg van de regio. Hele volksstammen uit omliggende dorpen zijn deze zaterdagavond uitgerukt om de lokale rocktrots The Breeze weer aan het werk te zien. The Breeze bestaat een flinke twee decennia en heeft al talrijke optredens (veel als support van grotere namen als Uriah Heep en Ten Years after) en acht albums op hun cv staan. Het is een tijd stil geweest rondom de band. In tussentijd heeft men een nieuwe bassist gevonden in de persoon van Niels van Eldijk. Daarnaast is het trio met succes op zoek gegaan naar een nieuwe platenmaatschappij. Vanavond presenteren ze hun nieuwe bassist en single. The Breeze, verder bestaande uit Nick Helmond (zang/gitaar) en Hein van Kastel (drums) laten de avond openen door hun ‘kroost’. Iggy Helmond (gitaar/zang) en Ian van Kastel (drums) zijn zoons van de bovengenoemde heren. Samen met Kevin Jacobs (bas) vormen zij Mean Machine. De band is jong, heel erg jong zelfs. De gemiddelde leeftijd is ongeveer dertien jaar. Natuurlijk hebben ze goed op hun vaders gelet. Mean Machine wil ook rocken! Ze doen dat in een set die een dikke twintig minuten duurt. De drie langharige mannekes, in authentieke rockoutfit gestoken, persen er een aantal covers (waaronder ‘smoke on the water’ van Deep Purple) en een eigen nummer uit. Erg strak gespeeld is het nog niet, maar wel zo verdomd charmant dat er niemand zeurt over een foutje her en der. Het optreden wordt vol enthousiasme door het publiek ontvangen. Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn om je kind de rockmuziek er met de pap(a)-lepel in te rammen. Wanneer het om elf uur eindelijk tijd is voor de hoofdact, zijn er toch wel wat verwachtingen gerezen. The Breeze maakt dit deels waar. Het is een hecht spelend trio, dat geen enkele concessie doet naar de moderniteit of nieuwerwetse fratsen. Daar ligt zowel hun kracht als ook de grootste valkuil. De nummers worden op vakkundige manier uitgevoerd met dito presentatie. De zowel oude als nieuwe nummers (inclusief de gepresenteerde single) zijn degelijk en de heren weten precies hoe ze moeten klinken: rauw, hard, zonder franje. Toch bekruipt het gevoel naar een belegen 70’s/80’s hardrockband te kijken. Hoewel de band naar mate de set vordert meer loskomt, verwacht ik niet dat The Breeze nog voor veel beroering zal zorgen in muziekland. Ik weet niet wat de pretenties van de band zijn, alles klopt aan the Breeze, maar dit is niet meer de standaard in het hedendaagse muziekklimaat. Daarentegen kunnen ze in de Arrow Classic Rock-scene en de huidige bandreünies-trend prima mee. Een nummer als ‘White Lines’ zal daar zeker hoge ogen kunnen gooien. Tot ziens op de Goffert in Nijmegen komende zomer, als support van onder andere Kiss? Ben je een verstokte rockliefhebber, ga dan vooral the Breeze een keertje ergens checken. Je zal zeker niet bedrogen thuiskomen. Uw fotograaf en recensent gaan, na deze stevige en vooral erg gezellige rockinjectie, ook met een welgemeende lach op het gezicht op huis aan.