Waar halen ze ze toch altijd weer vandaar daar in België? Voorprogramma The Black Box Revelation is de zoveelste Belgische sensatie, dat kan niet missen. Jan Paternoster (gitaar/zang) en Dries Van Dijck (drums) gaan deze zomer elke festivaltent of –weide platspelen met hun uitstekende bluesrock. Paternoster speelt de blues als een ouwe lul en dat is natuurlijk een compliment. Want de heren zijn niet ouder dan achttien jaar, sensationeel. Wolfmother, eat your heart out. De strakke bekkies doen bij opkomst al vermoeden dat dEUS wat gespannen is. Terwijl er toch al heel wat jaartjes ervaring op het podium staat en deze mannen over krap drie maanden Rock Werchter moeten afsluiten voor pakweg zeventigduizend man. Dan zou een zaaltje als Doornroosje appeltje-eitje moeten zijn, denk je dan. Niets blijkt minder waar, want dEUS heeft toch zeker drie kwartier nodig om op stoom te raken. Tel daarbij op een keur aan nieuwe nummers en je hebt een wat weifelend begin van de avond. Zeven van de eerste tien nummers komen van het nieuwe album ‘Vantage Point’ en klinken nog niet allemaal even overtuigend. Met opener ‘When She Comes Down’ en ‘The Architect’ gaat het wel goedkomen. Voor de overige nieuwe tracks is het logischerwijs nog even zoeken live. En daar zijn deze kleine clubshows dan weer ideaal voor. Om het nou een veredelde try-out te noemen gaat echter te ver. Alleen al de imposante lichtshow zal zelden tot nooit gezien zijn in Doornroosje. Ook staat er absoluut een geïnspireerde band op het podium, hongerig om te spelen. Wellicht is het publiek ook wat gespannen, want de sfeer is toch net even wat anders dan ‘normaal’ bij uitverkochte concerten. Maar hé, het is wel dEUS natuurlijk. Bandleider Tom Barman wordt soms zichtbaar tot wanhoop gedreven, waarbij het haast lijkt of zijn geluidsman een ander dialect dan hij spreekt. Slechts één keer een goedkeurende blik zijn kant op, maar verder veel problemen bij de perfectionistische frontman. Het geluid in de zaal is redelijk op orde, al heb ik het wel eens beter gehoord. Alleen Instant Street krijgt door de kleine technische mankementen niet de magie die deze klassieker verdient. Gitaargod slash sekssymbool Mauro Pawlowski stelt zich nog altijd in dienst van de muziek en toont zich soms haast te bescheiden. Zijn rol is echter onmiskenbaar en in het huidige dEUS van ongekend belang. Dan is de viool van Klaas Janzoons toch danig naar de achtergrond verschoven de laatste jaren, zeker ook in de geluidsmix. Na het de eerste drie kwartier kan het dan eigenlijk echt beginnen. Europese single ‘The Architect’ -in Nederland werd het mindere ‘Slow’ als single uitgebracht- is ook live een beest van een nummer waarbij stilstaan onmogelijk is. Vervolgens ‘Fell Off The Floor, Man’ en je weet weer waarom je toch enige zenuwen voelde aan het begin van de avond: heerlijk. Maar het zijn niet de dansbare nummers die zorgen voor de echt memorabele momenten. Het blok ‘Smokers Reflect’ (een mooi nieuw nummer)-‘Nothing Really Ends’-‘Bad Timing’ betekent twintig minuten zeldzame muzikale schoonheid. De overgang tussen ‘Nothing Really Ends’ en ‘Bad Timing’ is niet nieuw, maar het zorgt voor dikke lagen kippenvel. Vooral wanneer dEUS de nummers geduldig opbouwt, ontaarden ze in de meest geniale stukken muziek. Afsluiter ‘Popular Culture’ wordt door een van de bezoekers achteraf al als klassieker in spé betiteld. De oudjes als Fell Off The Floor, Man en Theme From Turnpike vlammen weer geweldig en haast achteloos in al hun gekte. Qua oude nummers moeten we het daar een beetje mee doen. Zo wordt de plaat ‘Worst Case Scenario’ wordt helemaal overgeslagen. dEUS anno 2008 is het dEUS van ‘Pocket Revolution’ en ‘Vantage Point’. De gekte en chaos zijn wat verdwenen in het recente werk. Wat overblijft is een zelfverzekerde, moderne (rock)band die muziek maakt die ze zelf graag zou horen. En dat dEUS kan nog jaren mee, zo blijkt vanavond. Biddinghuizen schijnt alweer op de tourlijst te staan. Hopelijk een revanche voor het dramatische optreden in 2004. ….Wow, dEUS in Doornroosje gezien.