Op deze doordeweekse dag was het in Doornroosje tijd voor een stevige avond stampen (of springen) op de ruige rock van …And You Will Know Us by the Trail of Dead. Het voorprogramma werd verzorgd door Te Moi Non Plus. Aan hen de taak het ietwat matte publiek op gang te brengen. Dit duo, wat slechts gebruikt maakt van een stel stevige drums en gitaar, neemt helaas niet de tijd om hun nummers volledig uit de verf te laten komen. De naar postrock neigende nummers slaan op zich goed aan, doordat er telkens naar een hoogtepunt wordt toegewerkt. Dit blijft echter steeds uit omdat de nummers te vroeg worden afgebroken. Ze klinken hierdoor vaak nogal onaf, alsof er wat mist. De afsluiter van het duo, ‘Wake Up’, is wellicht bedoeld als boodschap aan het publiek, maar ze weten het Doornroosje-publiek niet wakker te schudden. Of dit ...And You Will Know Us by the Trail of Dead wel gaat lukken moet nog blijken, want de band begint rustig met nummers van het nieuwe album ‘So Divided’. Het haast naar blues neigende ‘Naked Son’ en het veelvuldig gebruik van de piano voorspellen dat dit geen normale Trail of Dead-avond zal worden zoals menig liefhebber het zich zal herinneren. De mannen spelen de eerste helft van het optreden beheerst en geconcentreerd, zonder al te veel af te wijken van het standaard repertoire. Het lijkt een greatest hits-avond te worden, aangezien er vrijwel alleen maar nummers van succesalbums ‘Madonna’ en ‘Source Tags & Codes’ ten gehore worden gebracht. De heren spelen duidelijk op safe, je zou het haast 'textbook material' willen noemen. Zo horen we ‘It Was There That I Saw You’ en ‘Another Morning Stoner’, weliswaar krachtig en piekfijn uitgevoerd, maar niet bijzonder. Jammer ook dat zanger Conrad Keely bij de meer ingetogen nummers hier en daar een valse noot er tussen laat schieten, waardoor de vlekkeloos gespeelde melodieën niet tot hun recht komen. Naarmate de tot dusver rustig verlopen avond vordert, lijkt het erop dat de band zich eindelijk thuis begint te voelen op het podium, want tegen het einde van de avond durven ze zich steeds meer te geven. Nummers worden geïmproviseerder en gedurfder neergezet; de band neemt de tijd voor lange gitaar- en drumsolo's die vrijwel allemaal uitmonden in opzwepende ontknopingen, waardoor pas echt blijkt wat de band allemaal kan. Keely schroomt bovendien niet het publiek om verzoeknummertjes te vragen, waardoor er geen einde aan de show lijkt te komen. De band heeft vanavond duidelijk plezier gekregen in het spelen en lijkt het publiek te testen hoe lang ze het nog kunnen uithouden. Aan podiumafbraak wordt deze avond echter niet gedaan, iets wat we toch wel gewend zijn van Trail of Dead. De reeks gitaren die achter op het podium is opgesteld blijft volledig intact. Hiermee lijkt de band te bewijzen dat het hoogtepunt niet langer een gewelddadig einde hoeft te zijn, maar toch ook echt in de nummers kan zitten.