De eerste band van het death en doom metal festival is de inmiddels ervaren doom act In Age and Sadness. Muzikaal is het allemaal dik in orde met deze heren. Hun stijl valt ergens tussen My Dying Bride en Opeth. Het mag allemaal echter wel iets lomper en met iets meer passie gebracht worden. Met name een van de gitaristen staat erbij alsof hij pas uit steen is gehakt. Een podiumpresentatie die meer bij de dynamiek van de muziekstijl past zou de band goed doen. De hierop volgende band gooit het over een meer eigenzinnigere boeg. Nymphea Aurora (probeer dat trouwens maar eens drie keer achter elkaar uit te spreken) gooit wat kenmerken van black en death door elkaar. In die zin past het goed bij het Nijmeegse Victimizer, die later ook deze avond speelt. Ook Victimizer is niet helemaal in het death metal hokje te plaatsen namelijk. Inmiddels is ook de Willemeen al wat meer gevuld met de langharige mens. Hierdoor is er bij deze act ook al wat meer reactie vanuit het publiek. Met reactie bedoel ik hier; een bewegende haarbos hier en daar. Death Squad is een bekende naam geworden in Gelderland. Ook vanavond zetten ze in de grote zaal weer een keiharde show neer zoals het hoort. Wellicht zelfs iets te hard, want het is zo druk dat het nauwelijks door te komen is. Daarnaast wordt er qua decibellen ook niet zuinig aan gedaan. Misschien laat een beter geluid deze band iets meer tot zijn recht komen. Misschien is dit echter maar een zeurderige kanttekening, want het publiek geniet zichtbaar van de klassieke death metal van deze mannen. Even later gooit Victimizer er nog meer grunts tegenaan. Niet alleen grunts overigens, want met een van de gitaristen hebben ze ook een prima scream in huis. Victimizer speelt een innovatieve mengeling van black, death en trash metal. De zanger beweegt flink op het podium en headbangt met enkele heren vooraan. Misschien wordt het tijd dat Victimizer ook in de rest van land een metalpubliek voor zich gaat winnen. Over Officium Triste is inmiddels al veel geschreven. Feit is dat ze in de kleine doom metal scene erg goed scoren. Ook weten ze met elke album te verrassen, omdat ze het zo nu en dan over een andere muzikale boeg gooien. Het blijft echter altijd herkenbaar als tragere doom. Hoewel het nu wat leger is, wordt er als vanouds traag geheadbangt op deze band. Doom on! Am Tuat sluit deze afwisselende avond af in de kleine zaal beneden. Het is er druk en de inmiddels opgeladen bezoekers betuigen de gebruikelijke steun aan deze band. Hun combinatie van tragere death, trash en Nile-achtige experimentele stukken zijn een verademing na al het muzikale geweld.