Vanavond zijn we in het theater van de Lux voor een avondje wegdromen bij de singer/songwriter-pop van de Brit Tom McRae. De opener vanavond is landgenote Kathryn Williams, tevens maakster van luisterliedjes, die volgens Tom McRae in hun land veel bekender is dan hijzelf. Williams staat alleen op het podium met haar gitaar en brengt het publiek met haar engelenstem alvast in de stemming. Ze weet de spanning erin te houden door onder andere haar gitaar te gebruiken als viool. Tijdens het nummer ‘Sustain Pedal’ krijgt ze de zaal stil door een heel nummer te maken met enkel haar stem; ze neemt verschillende loops op met haar stem en speelt deze simultaan af. Het stil krijgen van de zaal was eerder deze avond wel een probleem: het publiek bij de bar vond het niet nodig te luisteren naar de muziek, en Williams kwam bijna niet boven de herrie uit. Gelukkig snoerde Kathryn Williams het publiek gauw de mond door te eindigen met een stevige uithaal, waardoor ze laat zien dat ze niet alleen zachte, lieve liedjes kan zingen, maar ook daadwerkelijk een flinke strot heeft. Het trio Tom McRae begint hun set rustig. Helaas dreigt het bij het eerste nummer, ‘Alphabet of Hurricanes’, al mis te gaan want de luidsprekers functioneren slecht. Na een nummer of drie lijkt dit te zijn opgelost en wordt de band ook direct aan ons voorgesteld. We leren dat de cellist volgens Tom een slecht seksleven heeft, en dat de pianist dwergen verbergt onder zijn keyboard. Tom lijkt in de ban van deze dwergen en begint terstond een verhaal over seks met hen. We zullen dit in de loop van de avond nog meerdere malen te horen krijgen, waardoor het contrast tussen het soort humor dat hij heeft en zijn gevoelige, vaak donkere liedjes, groeit. En hoe leuk al die verhalen ook zijn (het creëert immers wel een band met het publiek), we zijn hier vanavond uiteindelijk voor de dromerige popliedjes van McRae. Die krijgen we veel, en hoogtepunt na hoogtepunt volgt, alhoewel er niet veel wordt afgeweken van de originele nummers en er weinig improvisaties ontstaan. Kort na het begin van zijn show speelt hij ‘A and B Song’, waarbij hij zowel muzikaal als vocaal alles uit de kast haalt. De cello is een bijzondere toevoeging aan het ensemble, want dit instrument maakt het geheel melodieuzer en muzikaal compleet. Bovendien past de schelle, klagende, maar toch ook warme stem van McRae perfect bij zijn soort liedjes en de muziek. Daarnaast realiseert Tom zich, zoals hij zelf verklaart, dat hij helemaal niet zo beroemd is (als bijvoorbeeld zijn collega David Gray), en vraagt het publiek voor één keer te doen alsof hij wel een grote ster is. Zodra McRae de eerste noten van ‘Dose Me Up’ speelt, barst het publiek, zoals afgesproken, los in een enorm gejuich. Kennelijk heeft Tom McRae vanavond goede zin want we krijgen maar liefst twee keer een toegift, waarbij hij verzoeknummers vraagt, en uiteindelijk onder andere ‘The Boy With the Bubblegun’ ten gehore brengt. De zaal zingt mee en ik heb het idee dat onze beste man helemaal niet zo onbekend is als hij zelf denkt.