In de Maddogs in Groesbeek wordt al bij de intro van de eerste band duidelijk dat dit een interessante avond gaat worden. Terwijl het podium nog leeg is vult de ruimte zich met klank. Bijna achteloos verzamelen de bandleden zich en beginnen een voor een te spelen. Wel lekker om zo subtiel in een andere wereld te glijden. En subtiel zijn ze, de jongens van Projekt Klone. Zonder bravoure of uiterlijk vertoon concentreren ze zich op hun instrument met geen ander doel dan te spelen. En dat doen ze verrekte goed. Drie gitaren en een drumstel om mee te hakken en te zagen, en samples voor wat ruimtelijkheid. Melodie, ritme, mooie tempowisselingen en verrassende gitaarmanoeuvres, voor een band die nog maar net is begonnen (dit is hun tweede optreden) is dit veelbelovend! Met elementen van Rammstein, Godsmack, Limp Bizkit en Metallica creëren ze een geraffineerde eigen sound. Koppel dat aan een ingetogen, bijna schuchter optreden en je neemt met ruimhartige welwillendheid hun zwakke plek, de samenzang, voor lief. De tweede stem heeft een prachtig timbre, maar volgt de eerste stem bijna exact, maar dan een octaaf lager. Wat zou er niet gebeuren wanneer daar meer vrijheid in komt? Gezien de kwaliteiten die de band nu al heeft lijkt dat een kwestie van tijd. Nirika, de tweede act van vanavond, vangt meteen zieltjes met meeslepende space- en progrock met invloeden van bands als Dredg, Tool, The Tea Party, Neurosis en The God Machine. De zanger heeft een volumineuze stem waar hij lekker mee kan uithalen, terwijl de band het rustige tempo afwisselt met flinke porties dynamiek. Met de tekst als belangrijke drager - de inhoud van de woorden bepaalt de intensiteit van de muziek - is het vooral de op emotie gerichte, dromerige sfeer waar de gedreven band het publiek mee inpakt. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld, met een drummer die ruimte zoekt tussen de gitaren, heel precies uitmikkend in welke nanoseconde die stilte valt om één enkele heldere toon te doen klinken, waarna het tumult weer losbarst. Pure poëzie. Luister en onderga het! Kan The Sin Committee hier nog iets aan toevoegen? Nog maar een jaar geleden opgericht en nu al in de finale van ‘Ernem Zweet’. Ook de omschrijving - energieke, dynamische spacey metal met een vleugje melodische rock – maakt alvast benieuwd. Terwijl de gitaren ergens in de krochten van het ondermaanse verkeren en de zanger een welgemikt vibrato daardoorheen manoeuvreert, is het vooral de bassist die de aandacht vangt. Lekker op zijn gemak en met hemelse blik bouwt hij aan zijn feestje. Het enorme plezier van de band vormt een luchtige tegenhanger op het strakke spel met uitstapjes richting doom, compleet met gedoseerd gegrunt. Een goede finale van drie bands die niet met elkaar wedijveren, maar elkaar zodanig meerwaarde verlenen dat dat het verschil maakt tussen een gewone avond met aardige optredens en een avond als deze: vol magie.