Het aantal aanmeldingen voor de Paasconcerten was dit jaar ongekend hoog. De organisatie vond echter dat iedereen een kans moest krijgen om te spelen en dus zijn er nu als vervolg de Oefenruimteconcerten: Jacobiberg opent de deuren van de kleine, lage kelderruimtes waar doorgaans hard wordt gerepeteerd vijf uur lang voor het publiek. Het is al snel een drukte van belang op ‘de berg’. Gesleep met gitaartassen en cymbaalzakken verraadt al dat er veel uitvoerders zijn op deze middag. Het schema hangt breeduit in de grote hal, en voor wie claustrofobische neigingen heeft, is er zelfs een live videoverbinding op scherm te zien. Om de eenendertig miniconcerten strak te doen verlopen is werkelijk aan alles gedacht. Dr. Redtape, in het Oefenhok, is van oorsprong een trio, maar vandaag is het een tweemansformatie. Gitarist Scott en bassist Jan wisselen elkaars leadzang af en spelen een energieke, stevige set, vol dynamiek, humor, lef en kracht. Een slechte afstelling van de zanginstallatie maakt de stem van zanger Scott schel en moeilijk om naar te luisteren zonder adequate gehoorbescherming, maar toch levert Dr. Redtape een korte maar krachtige oefensessieset af. Als een 'geleende' drummer het podium betreedt, barst de noise los. Ondanks een rommelige uitvoering, wat niet gek is, blijft de geïmproviseerde boel overeind staan en wordt het publiek vermaakt. In volledige bezetting is dit zeker de moeite waard. Ivy noemt hun muziek minimaal en concreet. Minimaal is het zeker niet, en concreet is het best te lezen als het Engelse ‘concrete’ (beton). Aanvangend met een lang instrumentaal, ritmisch intro gaan ze na een handvol minuten los en verdwijnt de ‘i’ uit de Bruilzaal. Screamo met een flinke laag gitaar, terwijl bas en drums af en toe wat gas terugnemen. Dat houdt het fris bij Ivy. Corduroy biedt het publiek in het Oefenhok een ander slag puntige muziek. Echte indierock met een rauwe rand. Uit de smeulende resten van Männer Ohne Nerven en Plankton is recentelijk dit trio ontstaan, en ze zijn nu al legendarisch: ze zullen de Oefenruimteconcertenannalen ingaan als eerste en wellicht enige band die driemaal achter elkaar één en hetzelfde nummer speelden: ‘Whoo’. Dat dit aan een gebrek aan nummers ligt maakt niet uit, een vierde keer had nog best gemogen! Lekker. Herman is een gezelschap dat een paar jaar geleden de punkachtergrond kleurde met folk. Violiste Irma is daarin de voornaamste factor. Eigen nummers en covers worden afgewisseld in hun repertoire en natuurlijk, Dropkick Murphys en Flogging Molly zijn belangrijk voor ze. Altijd feest op deze aanstekelijke klanken, maar ‘Dirty Old Town’ kennen we ondertussen wel. We wachten in spanning op meer eigen werk! Van een afstand hoor je dan al dat er stevig aan toe gaat in de Bruilzaal. De bandleden van Pay Day blijken nog behoorlijk jong. Met veel vaart jagen ze door de nummers voor een enthousiast publiek in een goed gevulde ruimte. Het meest opvallend is het strakke spel en het gemak waarmee ze spelen, terwijl het publiek er bovenop zit. Veel podiumervaring kunnen ze gezien hun leeftijd nog niet hebben, maar het nu al zichtbare charisma van de zanger voorspelt weinig problemen op dat gebied. De naam Strez doet misschien anders vermoeden, maar het gaat er rustig aan toe bij hun set in de Studio. Beetje reggae zingen, beetje spelen. Het klinkt niet onaardig, maar het Doe Maar-gehalte is zodanig hoog dat het aanvankelijk lijkt alsof het om een coverband gaat. Maar dan toch met eigen liedjes. Niks mis mee natuurlijk, gewoon lekker spelen. Het is te merken dat het voor veel bands een thuiswedstrijd is, zo wordt er soms tussen de nummers door over en weer gepraat met bekenden uit het publiek. Ook de bandleden van Indium ogen lekker op hun gemak. Misschien iets te, want hoewel de nummers snel en eigenzinnig zijn, klinkt het niet erg geconcentreerd. Jammer, want de nummers die op hun site te beluisteren zijn, zijn allemaal in orde. Ze kunnen het dus wel. Bij C/4 spat het spelplezier er af, niet vreemd als je weet dat de volledige oplage C/4-cd’s in Japan is uitverkocht en de tweede ook al goed loopt. Met Rage Against The Machine en Urban Dance Squad als vergelijkingsmateriaal en ruim tien jaar ervaring in fijne flows, sterk gitaarwerk en een vet groovende bas brengen ze agressief plezier... of plezierige agressie, wie het weet mag het zeggen. Alleen de nasuizende trommelvliesjes van de aanwezige kindjes zullen wellicht wat minder plezier hebben. The Vlerken is een talentvolle punkrockband die muziek maakt uit de tijd dat hun ouders net uit de puberteit kwamen, eind jaren zeventig. Met heel veel inzet en snelle afwisselende nummers brengen ze een saamhorige en energieke atmosfeer in de afgeladen volle ruimte. Opvallend: ze hebben hun eigen ‘Bro Hymn’ al! Fist in the air… Hoe de leden van Impalement zich voorbereiden op hun act is een openbaring. Er wordt wat gegrunt om er in te komen, waarbij de blik bij iedere grunt steeds iets meer op 'doom' wordt gezet. Wanneer ze beginnen is de grote verrassing dat de opgewekte sfeer niet in verhouding staat met het bijna vriendelijk akoestische geluid. En playbackt de grunter nou? Voor de aanwezigen mag het de pret niet drukken en door de langharigen wordt flink met de hoofden gedraaid. Heel interessant is Triplex, met een zangeres die een prettige sfeer creëert door haar heldere maar ingetogen stemgeluid. Eigenlijk 'performed' ze meer, zoals Laurie Anderson, waarbij ze zingend-sprekend een verhaal verteld. Daar houdt ook meteen de vergelijking op, want Triplex heeft misschien wel dezelfde sfeer, maar een hele andere sound. Zichzelf begeleidend op de bas en bijgestaan door een drummer en een gitarist weeft de muziek zich rustig voortkabbelend om de tekst heen. De eerste indruk van Just In Case is die van een reli-rockband, hoewel dat niet uit de tekst valt op te maken. Met vijf mannen, twee vrouwen plus alle instrumenten is de kleine ruimte zonder publiek al voor de helft gevuld. Ze hebben er wel plezier in. Met de focus op mooi en harmonieus is de band niet slecht, maar op het randje van braaf. Bij Out of Many is het meteen een feestje. Je hebt het of je hebt het niet, en zij hebben het. Met vier blazers, een toetsenist, drummer, het nodige gitaarwerk plus een zanger met authentieke Jamaica-looks heeft Out of Many alles in zich wat je wilt horen als je zin hebt in een potje reggae. Een plezierige middag, deze eerste Oefenruimteconcerten van de Jacobiberg, zeker ook dankzij de goede organisatie. Zeker een reprise waard, want de regionale bands mogen gezien worden!