Nirika leek tot voor kort de Van Basten van de lokale muziekwereld. Na amper een jaar repeteren won de band al de Roos van Nijmegen. Een reeks optredens volgde, de kritieken waren lovend. Nirika, De Nieuwe Belofte, begon serieus naam te maken. En toen kwam de blessure en werd het stil. Anders dan bovengenoemde Marco van B. lijkt Nirika echter wél terug te komen op een manier waar de wereld blij van wordt. Die indruk gaf althans de presentatie van de nieuwe EP ‘Before the passion fades’. In een aardig gevuld Merleyn liet Nirika zien nog met minstens evenveel bezieling te spelen als in 2003. Daarover zometeen meer. Eerst The Sin Committee, want die waren er ook nog. De metalband met de zanger van de Supersonic Megafuckers opende de avond met verve. Ze hadden er duidelijk lol in en gingen goed los. Dankzij de overgave waarmee het viertal speelde en de variatie in stijlen (van een soort van rockballad tot razendsnel gebeuk met grunts) werd het een optreden dat geen moment verveelde. Voor een goed optreden is meer nodig dan dat, maar dat was er ook: The Sin Committee lijkt synoniem aan strak spel, goeie zang en vanavond ook een uitermate goed geluid. Van dat laatste profiteerde ook Nirika. Als je dan toch je EP gaat presenteren, kun je dat maar het beste met goed geluid doen. En als er maar drie nummers op de schijf staan, speel je daarnaast ook nog wat ander werk. Zodoende kregen we naast de EP ook wat nieuw werk te horen dat de cut niet haalde. Halverwege vormde een stokoud nummer het hoogtepunt van de set. Nirika’s muziek is rustiger dan die van The Sin Committee en de podiumpresentatie is statischer. Voor ondergetekende zijn dat over het algemeen aanleidingen om in slaap te vallen. Zo niet hier. Er was telkens wel weer een wending die niet in de lijn der verwachtingen lag. Een tempowisseling, een plotselinge uitbarsting, een onverwachte afslag. Nirika speelde bovendien met dezelfde overgave als hun voorgangers en hield ook daardoor de aandacht van het publiek vast. Het vroeg zelfs om een toegift en die kreeg het. Dit succes moet de mannen van Nirika goed hebben gedaan. Voorafgaand aan het optreden vertelden ze me al dat ze er ontzettend naar uitzien de draad van 2003 weer op te pakken. Wat is er in de tussentijd eigenlijk gebeurd? Gitarist Stefan: “Na het winnen van de Roos hebben we eerst heel veel optredens gedaan. Intussen waren we ook bezig met een cd. Maar die schoot totaal niet op en tot overmaat van ramp ging ik op het werk ook nog tot twee keer toe door m’n rug. Ik kon alleen nog zittend spelen, langer dan tien minuten optreden zat er niet in. We hebben soms wel gerepeteerd maar al met al lag het grotendeels stil. Begin 2006 was er een soort van nieuwe start. Begin 2007 hebben we de nieuwe EP opgenomen.” Klopt eigenlijk mijn indruk dat de muziek van na het zwarte gat heel anders is dan die van ervoor? Drummer Marc: “De muziek is nu volwassener. De nummers zijn gestructureerder, met meer spanning en dynamiek erin. Vroeger stoomde het door op één volume. Dat werkt live wel, maar op cd minder. De nieuwe nummers bevatten minder lange, uitgesponnen stukken. We hebben goed geluisterd naar de kritieken.“ Marc en bassist Cliff zijn het erover eens dat het principe van Nirika’s muziek hetzelfde is gebleven. De kern is nog hetzelfde, maar de band is gegroeid qua schrijven, musiceren en opnemen. Cliff: “Voordat Bas bij ons kwam zingen speelden wij al langer samen. Dat kon je horen in de nummers: de zang kwam er een beetje achteraf bij. We zijn nu veel meer een band.” Bas, grappend: “Ik hoor er nu eindelijk bij.” Hij is erg tevreden over de EP. “We hebben in slechts twee dagen opnametijd iets moois neergezet. De EP is analoog opgenomen. We hebben deze keer alle vier tegelijk gespeeld bij het opnemen. Bij de oude cd deden we dat niet en die was daardoor wat koud en klinisch. Je hoort heel goed alle partijen, maar geen emotie en kracht. Dat is nu wel het geval. Er zit veel meer gevoel in. Het is veel meer een creatie van ons als band.” Nirika is dus terug. Mooi. En nu? Cliff: “We willen weer heel veel gaan optreden. We willen graag terug naar de boost van na de Roos. We zitten nu ook in een coachingtraject bij PAN, dat helpt ons contacten op te doen en zalen aan te schrijven en zo. In een studio zitten en spelen kunnen we wel, maar geboekt worden is een ander verhaal. We willen naam opbouwen. We hopen de komende tijd heel veel te gaan optreden. Het liefst willen we elk weekend spelen, dat zou voor een band met onze soort muziek al heel wat zijn.” Bas: “Festivals werken heel goed om een naam op te bouwen. Samen met andere bands optreden ook. We hebben bewust contact gezocht met The Sin Committee. Dat is een leuke band, geen standaardband. Er bestaat de kans dat hun publiek onze muziek ook leuk vindt en andersom. Marc: “Wij zullen nooit een hele zaal meekrijgen, daar is onze muziek te apart voor. Maar er zijn bij elk optreden wel een paar mensen die het echt helemaal te gek vinden. Daar doe je het voor.”