Ongeveer drie kwartier nadat de deuren openen, vangt het voorprogramma aan verzorgd door Wax Tailor. Deze Franse dj is van vele markten thuis. In combinatie met een diversiteit aan ter plekke bespeelde instrumenten (onder meer cello en dwarsfluit), creëren de zware, slepende drumsets en donkere bassen een opzwepende sfeer. Hoewel de setting een statische indruk vormt, waar ook de zangeres en de overbodige visuals niets aan kunnen veranderen, wordt het voorprogramma goed ontvangen. Tegen het eind van de set is de hele zaal in beweging. Wat volgt is een optreden overeenkomstig het huidige klimaat in Nederland – wispelturig. Nu en dan bereikt Le Peuple de l’Herbe grote hoogtes en blaast de diverse samensmelting van instrumenten en vocalen met veel power de zaal in. Andere momenten maakt het viertal een lusteloze indruk en is het slechts aan de beats te danken dat de toeschouwers in beweging blijven. De lead MC (JC001) is net een automaat, zo onwaarschijnlijk strak als hij zijn zinnen op de maat plaatst. De rapper drukt zijn stem live even makkelijk als op plaat – nu en dan wekt hij de indruk te playbacken. De gast- en ondersteuningsvocalisten spelen dit geen van beide klaar. Helaas overstemt de muziek de lyricists vrijwel continu, zodat de teksten gedurende het hele optreden onverstaanbaar blijven. Aan het aantal herhalingen te horen, is dit evenwel geen groot gemis. Zonder bombarie brengen de muzikanten met het grootste gemak een bak herrie ten gehore waar menig rockband nog een puntje aan kan zuigen. De smeltkroes van stijlen geeft de muziek een progressief, zo niet futuristisch karakter. Zo varieert de sound tussen rustige ska, vrolijke reggae, energieke drum ’n bass en onvervalst rauwe straathiphop. Vooral dat laatste beweegt het publiek tot uitzinnig gespring en dito applaus. Het geheel van tracks wordt aan elkaar geregen door obscuur samplemateriaal, dat ook tijdens de nummers toepasselijk de revue passeert. Misschien is het te wijten aan de statische podiumprestatie, maar ondanks de energieke muziek ogen de mannen van Le Peuple de l’Herbe stuk voor stuk vermoeid. Dat doet geen afbreuk aan de muziek, wel aan de interactie: na verloop van tijd wordt het optreden eentonig. De Fransen lijken hetzelfde kunstje voor de zoveelste keer te flikken. Voor degene die zonder na te denken opgaat in de muziek, zet de crew uit Frankrijk een prima show neer. Wie beter kijkt, ziet verveling resulteren in een degelijk uitgevoerd routineklusje. Zo’n anderhalf uur na aanvang komt er een einde aan de grillige show. De amusementswaarde stijgt vooral als de JC001 het podium betreedt, hoewel ook hij zijn stempel niet echt op de avond kan drukken. Tegen het einde is er meer beweging zichtbaar op het podium, maar niet voldoende om van een echte climax te spreken – hoezeer Doornroosje daar ook anders over denkt. Le Peuple de l’Herbe zet vanavond een volwassen show neer, maar het is de vraag of de mannen in Nijmegen het onderste uit de kan hebben gehaald.