Café De Kroeg had diep in de buidel getast om een act neer te zetten die alleen een historische band met de Popronde heeft: The Sheer. Jaren geleden speelden ze als onderdeel van de Popronde in The Move, nu staan ze hier als gearriveerde band. The Sheer is gelukkig nog steeds even gretig, uitzinnig en aanstekelijk als in hun begindagen. Ondanks het vroege tijdstip weten de britpoppers de handjes dus toch de lucht in te krijgen. Knap. De hitjes zorgen voor het feest der herkenning, waar het publiek klaarblijkelijk op zat te wachten. Daar is airplay op de nationale radio dus in ieder geval goed voor! Amarins is de enige singer-songwriter in het programma van de Arnhemse Popronde. Begeleid door accordeon, contrabas en viool schotelt de gitariste het goedbezette, nauwe en ietwat rumoerige Het Oranje Koffiehuis een lekkere mix van folk, pop en gypsy voor. Grappig is haar versie van 'Billy Jean', haar antwoord op het bekende nummer van een Amerikaanse zanger. Een verfrissende warm-up voor de rest van de avond. De kwaliteiten die in het programmaboekje aan Mercy Giants worden toegedicht zijn 'meeslepend, groovy, dromerig en uiterst sfeervol'. Klopt allemaal. Maar wel van het sobere soort. De zang, het spel, de uitstraling, deze lo-fi indierockband blijft vanavond in De Barron wat onuitgesproken. Ook de zangeres die voor één nummer op het podium stapt, voegt geen kleur toe aan het gesomber. Behalve dan met haar etherische schoonheid, en dat is natuurlijk ook wat waard. De indiepop gitaarband Belmondo zorgt voor een geluidsexplosie in het kleine, maar volle café Barok. In vijfendertig minuten levert de groep uit Rotterdam een degelijk optreden af met strak spel. Het nummer 'Up Tempo' springt er (in positieve zin) uit door de beleving en de gitaarsolo's. Met een bandnaam als The Feromones zou je misschien verwachten dat het vooral een vrouwelijk publiek aantrekt in The Stage. Helaas blijkt dit niet het geval, dus concentreren we ons maar op de band. The Feromones speelt typische new wave en, gezegd moet gezegd, doet dat zeer verdienstelijk. De zang slechts bij vlagen, helaas. Drive by Wire is een heerlijke desert rockband met veel impulsen voor oog en oor. Wat een brok emotie stampt daar rond op het podium van Kultuurhuis Bosch! Mooie overgangen, tempowisselingen en broze kwetsbaarheid die vervolgens helemaal los gaat, brengen veel diepgang in het gescheur, geschreeuw en gejank. Nergens verliest het zich in gedoe want ondertussen wordt er gewoon strak gespeeld. Met 'R U a Freak 2?!' openen The Freaks & the Dirty Dancers de show in De Kroeg. Een knallende, enthousiaste, geweldige feestband, naar eigen zeggen een combinatie tussen Village People en the Electric Six. The Freaks hebben alles om de boel op te blazen: punk, funk, rock, metal, carnavalsmuziek, knallende drums, saxofoon , vette riffs, sleazy easy tune orgeldeuntjes, maffe sexy teksten, harige vrienden in leren broeken en Zorro maskers, maar vooral een geweldige frontman. Jordi Filali, een op en top schreeuwlelijk, komt met alles weg. Een energiek optreden vol humor, interactie met het publiek, plezier en terecht het voorprogramma voor Infadels eerder dit jaar. En in één zin: de meest sexy band van Deventer! Nog hyper van hun optreden als supportact van de legendarische Zombies van de avond ervoor, stort The Hype uit Haarlem hun energieke pop/rock over het publiek in café 4-All uit. Beïnvloed door de beatmuziek van de sixties, is het veel spelplezier, strak uitgevoerde songs en pakkende melodieën wat deze jonge band biedt. De wildcard waarmee ze de Popronde in werden geloodst is absoluut een goede zet geweest. In The Stage marcheren de emocore-soldaten van Believeisadoubt het podium op. Magistraal en soeverein knallen ze hun complexe rocknummers de zaal in. Wat een energie en dynamiek, met militaire precisie gebracht, en in elk nummer meer ideeën dan de meeste bands in een complete set. Tel daar bij op de heftige podiumpresentatie die de muziek visueel nog meer kracht geeft en de oorlog is gewonnen. Het publiek ziet dat het goed is. Respect, mannen, een memorabel optreden! Capacocha is normaalgesproken een driemanschap, maar door een RSI-blessure van de drummer is het aan René Berends om in zijn ééntje voor drie te rocken en te stampen. Geen énkel probleem! Een ras-performer is deze energieke Enschedeër, die met funky bassamples, dampende en ronkende electro, fel gitaarwerk en drumsamples het publiek in de Barron zowel verbaast als overtuigt. Binnenkort zal New York Capacocha ondergaan! Monokino is een eigenzinnig trio van internationale oorsprong. Toetseniste Yu Jin zorgt in de Barok voor melodieuze lijnen, ondersteund door strak drumspel van nieuw aangetrokken jazz drummer Frans van Gastel. Zanger George van Wateringen maakt de vergelijking met Placebo volledig waar. Zijn breekbare zang vult de muziek uitstekend aan. Een veelbelovende formule van talent, originaliteit, technische vaardigheden en potentie, maar hun elektronische indiepop weet deze avond het publiek niet te beroeren. Misschien een stageact, toch kwam het gebrek aan contact met publiek de sfeer niet ten goede, waardoor Monokino niet volledig tot zijn recht kwam. "Echt fucking vet! Lekker rauw, ik weet niet wat het is" aldus één van de vele bezoekers in de Mick O'Connell's. Wij daarentegen weten wél wat het is. Het is een zeer constante oerdegelijke Achterhoekse rockband die inderdaad best 'vet' is: The Bloody Honkies. Maar ook niet meer dan dat. Het is een beetje de Klaas-Jan Huntelaar onder de bands. Goed, niet top, maar bij vlagen soms toch wel briljant. The Happy Few speelt haar indiepop/rock met zoveel energie dat ze daardoor al overtuigen. Daarnaast werkt hun muziek en stijl ook aanstekelijk. Er mag gedanst worden in The Stage! Het gebeurt allemaal in een show waarin gewoon veel klopt: het geluid, de tweede stem, de sfeer. Dat het een erg goed optreden is, ligt voor een deel aan The Happy Few zelf. Het laat even op zich wachten, maar het is de moeite waard. De melodieuze nummers van The Eaves liggen lekker in het gehoor, zonder dat het inzakt of braaf wordt. Mooi gitaarwerk, lekkere ritmes, een ingeplugde cello (of is het een contrabas?). Met een juist gebruik van de tweede stem, alleen daar waar het wat toevoegt, wordt een muzikaal goed afgewogen optreden in De Barron neergezet. Met invloeden van Muse, Coldplay en Jeff Buckley. Aan The Madd de eer om op het cafépodium van Willemeen het bandgedeelte van de avond af te sluiten. Het is alsof het programmeur van vandaag onvoorwaardelijk heeft gekozen voor energie! Want met The Madd staat er wéér een band die een enorme fust Red Bull lijkt te hebben weggedronken en hun overtollige portie kwijt kan middels retrorock uit de sixties, zonder hier overigens té veel op te leunen. Meng The Hives en The Kinks, kiep er een lading punkpower over, roer er een dikke dot Rotterdamse branie door en The Madd is het resultaat. Excelsior zag het goed en brengt komende week hun debuut uit. De door Luft georganiseerde afterparty wordt in de volle Willemeen ingeluid door de wulpse Lilian Hak met haar experimentele electropop. Gesteund door een gitarist en drummer zet de Utrechtse een spannende, afwisselende set neer die haar rijzende ster bevestigt. Een wellicht iets afwijkende afsluiter van zoveel puur gitaargeweld op deze succesvolle avond, maar gezien de reacties zeker niet misplaatst. Popronde Arnhem: missie geslaagd!