Om half negen 's avonds zijn alle stoelen al bezet in het popcentrum Jacobiberg. Slechts de helft van de grote zaal is ingedeeld met stoelen waarop het publiek met spanning zit te wachten. Strak om half negen start dan ook het voorprogramma met het Belgisch-Hollandse Lucy Bakes Purple Cakes. In een boudoirachtige setting met gestapelde gekleurde lampenkappen in de vorm van taarten staat de schone Leonie heur haar te borstelen in een theatrale jurk bezet met scherven van een theeservies. Leonie is een dramatische verschijning, niet gek met haar achtergrond als installatieartiest en fotograaf. Na het eerste nummer ‘When fear crosses the heart’, introduceert Leonie haar 'ego's' waaronder een bassist en dj (B!)rian. Lucy Bakes Purple Cakes houdt de aandacht erbij met ritmisch gesproken poetry over individualisering, de maatschappij, liefde en boeddhisme. Na het derde nummer ‘Plastic Fantastic’ volgt een snelle omkleedsessie waarbij de zangeres nu in felrode outfit heur haar weer eens losgooit en de muziek een meer upbeat-tempo krijgt. Bij het opdreunen van de teksten krijg je af en toe een associatie met Björk. De muziek blijft hier en daar wat achter bij de zang maar het geheel klinkt zeker niet onaardig. Rond kwart over negen rondt Lucy Bakes Purple Cakes af en loopt het volle Jacobibergcafé de zaal in nadat alle stoelen zijn verwijderd. Het eerste nummer - Marielle Woltring solo en op toetsen - zorgt ervoor dat iedereen meteen bij de les is. Marielle is breed geschoold op piano, gezien het feit dat in één van haar nummers ineens Rachmaninoff te horen valt. Een andere hoofdattractie is drummer Yonga Sun. Bijna elke maat wordt anders door hem ingevuld. Vaak subtiel, dan weer hard of juist heel vrij. Elke slag is raak bij de voormalig beste solist van de Dutch Jazz Competition. Zijn spel alleen al is een lust voor het oor. De lyrische stijl van saxofonist Miguel Boelens geeft de songs vleugels waardoor ze vanaf het podium door de lucht blijven fladderen en zweven. Zijn spel gecombineerd met dat van Yonga doet bij vlagen denken aan het vroegere, meer jazzy werk van de Dave Matthews Band. Compositorisch maken alle songs veel indruk. Wisselingen in toonsoorten, tempo's en maten vliegen je voortdurend om de oren waardoor je aandacht nooit verloren gaat. De nummers zitten allemaal zeer gevarieerd in elkaar en worden lekker opzwepend gespeeld, gedragen door het vurige pianospel van zangeres Marielle Woltring. De spelvreugde die de band uitstraalt zal overigens het gehele optreden van het podium af stromen. Van huis uit is Marielle actrice, iets wat op een soms dramatische manier in de muziek terugkomt. Hoe komt het dat iemand die toneelschool heeft gedaan het brein is van een band waar louter topmuzikanten in meespelen en hoe komen de stukken tot stand? Marielle: " Ik schrijf de teksten en maak op piano de basis voor een nummer. Dan gaan Yonga en Miguel er mee aan de gang. Zij doen daar dan weer dingen mee waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn, echt fantastisch. Zo ontstaan onze stukken. Verder regel ik alles, dat vinden de jongens ook wel lekker..." Lavalu speelt ook regelmatig met gastmusici, zodat de nummers bij iedere uitvoering vaak net weer wat anders klinken. Hoe vinden ze de tijd om te repeteren? Volgens Marielle is dat geen probleem: "Dat is het voordeel van werken met zulke rasmuzikanten: iedereen weet snel hoe het zit. Zoveel repeteren we dus niet." De drie virtuoze musici worden ditmaal bijgestaan door singer-songwriter Hanneke de Jong die een juweeltje meespeelt, violist Oene van Geel en het Kaas Strijktrio. Door het inzetten van dit strijkkwartet (in deze gelegenheid een trio plus Oene van Geel) wordt er een aangenaam warme gevoelslaag toegevoegd aan de toch al multidimensionale muziek van Lavalu. Verrassend en erg grappig om te zien is dat vioolkunstenaar Oene van Geel met een effectpedaaltje regelmatig funky basgeluiden uit zijn viool tovert. Enig puntje van 'kritiek' is dat de nummers weliswaar vaak zijn opgebouwd rond een bepaald thema, maar dat dit niet altijd op een heldere manier terugkeert. Hoeft ook niet, daar is het jazz voor, maar om een breder (pop)publiek aan te spreken zouden sommige nummers wellicht wat puntiger moeten zijn en een makkelijk refrein moeten hebben. Het Lavalu-nummer ‘Anxiety’, dat pianist Maurits Fondse als intermezzo tijdens het optreden speelt, is daar een prima voorbeeld van. Hij windt de toch al enthousiaste zaal met gemak om zijn getrainde pianovingers. Met nog een toegift wordt de succesvolle presentatie afgesloten en kan er vooruit gekeken worden. Lavalu heeft namelijk grootse plannen. Wat is de volgende stap? Marielle legt uit: "De basis is gelegd. Energieke, vernieuwende muziek en goede muzikanten. Dat is ons uitgangspunt, daar gaan we op door. We zijn er nu aan toe om meer identiteit te zoeken in onze podiumpresentatie. Hoe of wat, daar wordt nog over nagedacht. We halen er iemand bij om dat te helpen uitzetten." Miguel wil wel een pak met dezelfde kronkelende takjes en blaadjes waar ook hun site mee is vormgegeven. En op muzikaal gebied? "We willen er een vaste bassectie bij. De groep zal dan uitgebreid worden, maar of dat een contrabas of een cello gaat worden of misschien nog iets anders, dat moet nog blijken." More is less, wordt er wel eens gezegd, maar bij Lavalu gaat dat niet op. Ze hebben het in de vingers om alle instrumenten een duidelijke en eigen inbreng te laten hebben, en het geheel in een volstrekt evenwicht te brengen. In feite is de kersverse cd een momentopname (vandaar de titel ‘Lavalu Now’) om vrienden, pers en publiek te laten weten waar ze nu staan. Maar er wordt al gewerkt aan een nieuwe cd die een veel groter bereik moet krijgen. Vandaar ook hun videoclip die na afloop van het optreden wordt gepresenteerd. De in het centrum van Arnhem opgenomen videoclip hoort bij de huidige single ‘Building Castle’. Het ziet er fraai en flitsend uit en de muziek is uitstekend opgenomen, maar of de single ook tv- en radiopotentie heeft? Afgaande op deze succesvolle avond moet dat lukken, we duimen in ieder geval voor Lavalu!