Aan het begin van de avond wordt een documentaire over Robert Anton Wilson vertoond. Aanvankelijk kan ik mijn aandacht er maar met moeite bij houden. Wilson (schrijver, filosoof, psycholoog, futuroloog, anarchist en onderzoeker) lijdt aan het postpoliosyndroom en gebruikt geestverruimende medicatie, wat hem er niet verstaanbaarder op maakt. Toch loont het zich om de oren te spitsen. Niet alleen voor de soundtrack van o.a. Tarentel, Amon Tobin en Boards of Canada, maar ook om 's mans levenshouding: een voorbeeld van alles in twijfel trekken, overal samenzweringen in zien en niet ondanks, maar dankzij die instelling een gelukkiger mens worden. Of ja, misschien dan. Ook Jop Luberti, initiatiefnemer van Deep Sleep Records, en zijn 'medicatie' lijken onafscheidelijk. Misschien dat hij daarom despijt zijn nervositeit toch alles zeer relaxt aan elkaar weet te praten. Er worden enkele clips vertoond van de versgeboren compilatie-cd en daaromheen speelt hij samen met Wouter Brackman een speciale liveset. Een van die nummers begeleidt met verzwelgend toenemende drones een tekst van Mugwumps-dichter Dennis Gaens. Hij oreert daarin over systemen die onbewust bezit nemen van je persoon, en sluit daarmee goed aan bij de eerder vertoonde documentaire. De combinatie Luberti op gitaar en Brackman op synth is wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Daar lijkt meer in te zitten dan deze op korte termijn samengestelde gelegenheidsset met dromerige downbeat ambient. De gitaar en synth vullen elkaar moeiteloos aan, zelfs een disfunctionele gitaarband kan daar niets aan veranderen. Het publiek bestaat inmiddels niet meer uit louter vrienden en bekenden, en is aangewassen met enkele nieuwsgierigen. Steeds vaker valt er na afloop van een nummer een enthousiaste kreet te ontwaren in het beschaafd gekletter van al dan niet zichtbare handen. Tijdens de uitvoering van het uptempo 'Photon Storms', een op Suicide leest geschoeid krautrock nummer van Somnia, komt het zelfs tot een ware climax waarbij ook de lichamen op de stoeltjes in beweging komen. Daar horen we graag meer van: nog wat zang erbij en de comeback van Neon Judgement is volledig overbodig. Ook overbodig is het afsluitende singer-songwriter nummer van Luberti, waarvan de tekst werd geschreven door zijn inmiddels overleden vriend Stefan van der Heijden. Een mooi eerbetoon, maar het valt nogal uit de toon bij al die meeslepende electronica. Gelukkig heeft hij dat zelf ook in de gaten en laat het er snel bij. Voor slotact Living Ornaments gaan de stoeltjes aan de kant. Het creëren van een dansvloersetting mislukt echter jammerlijk en bijna iedereen vlucht voor de experimentele klanken naar het café. Die stoeltjes hadden beter blijven staan, temeer omdat het duo vooral in de ambiente gedeeltes weet te beklijven. Helaas wordt de droomstaat regelmatig verstoord door vervelend goedkope beats. 'Minder is meer' gaat in dit geval zeker op. Toch wordt het uiteindelijk nog een releaseféést en wordt er flink gedanst op de fijne beats 'n bleeps van dj's Fastpulseboy en Avondgarde. De ideale afsluiting moet dan eigenlijk nog komen. 'The Invisible Hand' compilatie zelf, die je 's nachts in bed begeleidt naar een diepe slaap. Maar daarover meer in de cd-recensie.