Het affiche voor 'Wild at the Willemeen' is veelbelovend: 7 punk en hardcorebands voor 4 euro. Geen geld voor een heerlijk avondje als opwarmer voor Koninginnedag. De eerste tegenvaller dient zich echter meteen aan. Restless Youth heeft moeten afzeggen, omdat een bandlid moet werken en er geen vervanger voorhanden is. Erg jammer, ze spelen immers een prima potje hardcore punk. De volgende kink in de kabel is dat niet Gewapend Beton, maar Discharger als eerste speelt. Vervoersproblemen voor de blonde knapen uit Amsterdam blijkt later de oorzaak te zijn.
Discharger zet een prima set van hun aanstekelijke oi/streetpunk neer. Hun frontman Tim heeft precies de juiste uitstraling en perst daarnaast ook nog een prima solo uit zijn gitaar. Het publiek reageert er maar lauwtjes op. Men staat er het hele optreden gezellig bij te keuvelen en drinkt een biertje. Het is natuurlijk al aardig warm in de zaal en de avond is nog lang, dus geef ze eens ongelijk! Ook als Tim zich tussen het publiek begeeft, geeft men geen kik.
Het Duitse Dean Dirg knalt er een mix van hardcore en garagepunk uit. De nummers zijn kort, maar bijzonder krachtig en de zanger rent als een razende Roeland over het podium. De gitarist staat er daarentegen bij alsof hij in een Engelse pub rustig een biertje staat te drinken. De set is helaas voorbij voor je er erg in hebt. Voordat Malkovich hun nieuwe cd 'Kings 'N Bosses' mag gaan promoten krijgt Gewapend Beton toch nog de kans om Arnhem met hun embryopunk kennis te laten maken. Ze spelen een ultrakorte set, maar weten het publiek toch te overtuigen. Voor het eerst zijn er mensen die de pogo inzetten. Het wordt tijd dat de boys met hun eerste full-length op de proppen komen. De muziek én het publiek zijn er rijp voor.
Malkovich speelt ingewikkelde hardcore met flink wat metal en rock invloeden. Grappig is dat de band hun songs met nummers aanduiden. Zo kwamen achtereenvolgens de nummers 42 / 39 / 36 / 31 / 28 / 4 / 6 / 44 / 43 en 17 voorbij. Hardcore wordt vaak geassocieerd met zang die vooral uit schreeuwen bestaat. Dat het ook anders kan laat Hugo horen. Met prachtige cleane vocalen weet hij zich prima staande te houden in een orkaan van gitaargeweld. Na de strakke set van Malkovich is het tijd voor de working class punk van de Hudson Falcons. Dit Amerikaanse gezelschap lijkt nog het meeste op een punkversie van Bruce Springsteen. Voor het eerst deze avond gaat het publiek volledig uit zijn bol. De band pikt dat feilloos op; er worden uiteindelijk maar liefst drie toegiften gespeeld. Misschien iets te veel van het goede, maar de zaal kan er niet genoeg van krijgen.
Als laatste is Rise And Fall aan de beurt. Aan deze sympathieke Belgen de taak om de kroon op deze avond te plaatsen. En ze doen dat met verve. Hun muziek is zo krachtig dat mijn oordopjes bijna mijn oor uit trillen. Ik verdenk de heren ervan dat ze met hun muziek in staat zijn om tijdens een beachparty een tsnumani te veroorzaken. Ziet de zanger er nog uit als de ideale schoonzoon, op het moment dat hij zijn mond opendoet schreeuwt hij dat (voor)oordeel finaal aan gruzelementen. Wat een energie! Rise And Fall is een waardige afsluiter van dit festival dat wat moeizaam op gang kwam, maar toch zeer de moeite waard was.