In café The Stage, waar normaal gesproken harde gitaren de boventoon vieren, wordt een bijna lege zaal warmgedraaid door de resident dj van The Take Over, het maandelijkse hiphopfeest in de Goudvishal. Met een mix van old skool tracks, hiphop classics en vooral dansbare beats tracht dj Syte het jonge publiek een opvoeding te geven in de ware hiphop. Wanneer Ravage met zijn set begint komt het publiek langzaam naar binnen stromen. Ravage is een bekende mc uit Arnhem die een belangrijke rol had in de 026-feesten die vroeger in Willemeen plaatsvonden. Hij begint zijn set strak met harde beats en een agressieve flow, kenmerkend voor een rapper die zich het straatleven in zijn tekst toe-eigent. Jammer genoeg schiet hij zichzelf in de voet wanneer hij na drie nummers een bevriende rap crew op het podium vraagt. Zij nemen de show totaal over en rocken uiteindelijk harder dan Ravage zelf. Na een aantal door de Arnhemse Eigenwijze-crew gebrachte nummers wordt het geheel een beetje slordig en begint het meer op een ongeplande open mic te lijken.
Hoofdact Jiggy Djé komt het podium op met maar liefst drie back up mc’s. Iets teveel van het goede; met zoveel man op het podium komt het gewoon rommelig over. Toch spreekt de muziek uiteindelijk helemaal voor zich. Jiggy komt hard aan, zoals de kenners van hem gewend zijn. B-boy beats, met rhymes die je af en toe versteld doen staan over de mogelijkheden die de Nederlandse taal te bieden heeft! Voor een mc van zijn kaliber is het wel erg jammer dat er slechts zo’n vijftig mensen in de zaal staan. Misschien komt het door de gebrekkige promotie of door het feit dat Jiggy drie maanden geleden al een optreden in de Goudvishal gaf. In elk geval een gemiste kans voor Luxor om de aandacht van hiphop Arnhem naar zich toe te trekken. Jiggy communiceert echter erg leuk met het aanwezige publiek en gaat zelfs in op een verzoeknummer. Een mindere mc had de matig bezochte show makkelijk kunnen afraffelen, maar Jiggy zorgt ervoor dat het publiek aan het einde van de set springend uit haar dak gaat.
In Kultuurhuis Bosch staat de avond in het teken van singer-songwriters. Niet alleen het traditionele meisje met gitaar, maar ook meisje met keyboard, meisje met band en mán met gitaar geven acte de présence. Pien Feith uit Utrecht is voor het eerst te zien in Arnhem. Met haar driekoppige band speelt ze een duistere, spannende en ingetogen set die op de juiste momenten veel dynamiek bevat. Zowel instrumentaal en vocaal gaat het in de richting van Jeff Buckley en PJ Harvey, maar dat neemt niet weg dat de muziek tot het einde blijft boeien. Vooral het samenspel tussen de twee wringende gitaren zorgt af en toe voor kippenvel. Pien Feith heeft bovendien de vocale capaciteiten om een nummer over te dragen naar het publiek, waarbij het wel jammer is dat het afgezaagde trucje van de overslaande stem nog steeds niet naar de eeuwige jachtvelden is verbannen. Daar staat tegenover dat de teksten vrijwel geen clichés bevatten, bravo!!
Ondertussen is de kleine zaal al aan het vollopen voor de rock & roll stories van André Manuel. De Twent met het uiterlijk van Matthijs van Nieuwkerk en de onderkoelde humor van Herman Finkers windt het publiek zonder moeite om zijn vinger. Hij zingt onversterkt, maar met een ingeplugde Fender Strat enkele mooie nummers over o.a. zijn 'drinkebroer': zijn jeugdidool Rory Gallagher. Tussendoor vertelt hij beeldende verhalen over zijn beginjaren in de muziek, de gebeurtenissen in de oefenruimte, zijn reis naar het graf van Gallagher en zijn ontmoeting met de zwartgallige Kevin Coyne. Ruim een half uur duurt deze sympathieke performance, en na afloop wenst vast en zeker iedereen dat ze een vriend hadden als André Manuel.
Terug naar de grote zaal, die afgeladen vol is voor het grote talent Roosbeef. Het is inderdaad een opvallende persoonlijkheid met aparte liedjes en een prima stem. Blijft de vraag of de kinderlijke onzekerheid nu gespeeld is of niet. Met zoveel podiumervaring, juichende recensies en prijzen moet het toch lastig zijn om 'puur' te blijven. Maar goed, ze is natuurlijk pas negentien jaartjes jong. Wat opvalt is dat de liedjes steeds meer gestroomlijnd worden en iets meer richting popmuziek gaan, al blijft het cabareteske karakter essentieel. Popcabaret dus? De aankondigingen van de nummers zijn weer erg grappig, soms eigenlijk leuker dan het liedje zelf! Engelstalige liedjes kan ze beter schrappen, want haar uitspraak is echt onder de maat. Laatste kritiekpuntje: de band staat er een beetje slaperig en ongeïnteresseerd bij, daar word je als toeschouwer niet warm van...
Tijdens deze avond is er ook nog tijd voor een cd-presentatie. Vier singer-songwriters uit Arnhem en omgeving hebben ieder twee nummers bijgedragen aan de cd Arnhemse Wijsjes. Roosbeef, Hanneke de Jong en Elles Springs spelen een korte set in de kleine zaal ter promotie van deze cd. Na de set van Hanneke de Jong te hebben gemist, laat Elles Springs in semi-akoestische setting herkenbare rocksongs met catchy refreinen horen. De nummers blijven keurig binnen de grenzen van het genre; voorspelbaar, maar publieksgericht. Haar uitgebreide band (met toetsenman en twee backing vocalisten) speelt strak, maar puur dienend. De enige franje wordt af en toe aangebracht door de fretloze bassist en de prima drummer. Qua teksten is het helaas allemaal te clichématig om ook gevoelsmatig geraakt te worden.
In de Goudvishal stonden de gabberpunkers van Aux Raus en de hilarische punkrock van Malle Pietje & the Bimbo’s geprogrammeerd. Onze recensent ter plaatse was er blijkbaar zodanig van onder de indruk dat hij zo hard van zijn sokken is geblazen dat hij van de aardbodem afgekukeld lijkt te zijn. Gelukkig hebben we de foto’s nog, en aan de hand daarvan kunnen we wel stellen dat het in ieder geval ‘apart’ moet zijn geweest.
Terugkijkend naar drie afleveringen Luxor Live @ City Center mag de organisatie niet ontevreden zijn. Ze heeft de afgelopen periode een afwisselend en gedurfd programma neergezet zonder écht grote namen, dat echter voor iedereen wel wat vermaak bood. Het doel was het bekendmaken van het nieuwe podium. Dat de marketeers dit goed uitgevoerd hebben, blijkt wel uit de recente nominatie voor een IJzeren Podiumdier (de ‘Oscars’ van de Vereniging van Nederlandse Popodia en Festivals) voor beste marketingcampagne.