Door enorme drukte bij het openbaar vervoer kom ik aan als Isthar al bijna aan het einde van de (korte) set is. Isthar is een band afkomstig uit ons eigen Gelderland en bracht onlangs het album 'Among The Ruins' uit. Een sterk album waarop de band black, death en doom metal combineert. De zanger heeft zich uitgedost met spijker-armbanden (nee, geen spikes). Wat opvalt, is dat het geluid aan de slechte kant is. Verder heb ik het te kort gezien om een goed oordeel te vellen over het optreden van Isthar.
Aan Deification de beurt om hun brute, lompe death metal het terrein op te blazen, dat overigens nog vrij leeg is. Het publiek bekijkt het allemaal van een afstandje. Enkele pogingen van de zanger om het publiek op te zwepen, lijken hopeloos. Uiteindelijk verzamelen zich bij het laatste nummer toch nog een paar headbangers voor het podium. Deification bewijst dat het zeker niet de minste band is in hun genre en de muzikanten doen gewoon wat ze moeten doen. Brute beuknummers afgewisseld met typische headbangnummers. Thanatos is natuurlijk één van de vroegere Nederlandse death metal bands. Naar mijn idee staan ze dan ook al wat vroeg op de planning, om een korte set ten gehore te brengen.
Langzaam wordt het al wat drukker op het terein, maar het festival zal uiteindelijk lang niet uitverkopen. Het publiek is nog steeds vrij tam en op een headbanger hier en daar na kijkt men onder het genot van de nodige pinten rustig toe hoe Thanatos zijn death metal uitvoert. Uiteraard erg strak, dat moet ook wel na zoveel jaren ervaring. Op den duur wordt het toch duidelijk waarom Thanatos zo weinig speeltijd heeft, want het wordt allemaal wat eentonig. Dat Inhume geliefd is blijkt, want een horde metalfans verzamelt zich voor het podium. Ze lijken er veel zin in te hebben, evenals de band. Het enthousiasme van het grindcore gezelschap slaat al snel over en een moshpit en headbangers zijn het gevolg. Inhume maakt gebruik van twee zangers, wat de podiumpresentatie zeker ten goede komt. De manier waarop ze dit doen is even vermakelijk; elkaar bespringen op het podium en doen alsof ze elkaar wurgen met het microfoonsnoer. Ook de drummer hakt er lustig op los.
De toon is gezet, het publiek lijkt eindelijk wakker. Tijd voor wat black metal; Mortuary Drape! Wat opvalt, is dat het wel een stuk rustiger is voor het podium dan bij Inhume. Op het podium staat een forse zanger die diepe kreten uit en muzikanten die vrij rustig zijn. Toch speelt de band een lekker potje herrie. Na enige tijd begint ook dit toch wat eentonig te worden. Na een hapje eten kom ik terug op het terein als Beatallica net begonnen is. Ik had het idee dat dit gewoon een Metallica coverband was, maar het bleek allemaal verpakt in een wat humoristisch jasje. Menigeen was van te voren erg positief over deze band, maar het lijkt toch niet heel veel indruk te maken. Het zou als een soort van feestband moeten werken, met klassiekers die aangepast voorbij komen, maar het meerdendeel van het publiek is toch nog steeds wat tam. Toch is het wel een leuke afwisseling tussen al het geweld, maar niet voor al te lang.
Tot ieders verassing wordt gemeld dat Graveworm en Onslaught geruild hebben, de reden hiervan is me overigens ontgaan. Het is nu dus de beurt aan de thrashers van Onslaught. De mensen die dit niet wisten en zijn gaan eten zullen behoorlijk gebaald hebben, want Onslaught is toch wel één van de hoogtepunten van de dag. Het was bedoeld als een echte publiekstrekker en zo te zien is dat ook gelukt. Achterin het terein wordt het een stuk leger, want de meeste mensen verhuizen naar voren. De band wordt fanatiek ontvangen en een moshpit, bewegende hoofden en met regelmaat een crowdsurfer zijn gedurende het optreden niet meer weg te denken. Een lekker portie metal die zeker headline-waardig was geweest.
Na Onslaught is het tijd voor alweer de laatste band, ook zeker niet de minste natuurlijk! Graveworm begint met een nieuwer nummer en wordt al snel enthousiast ontvangen. Met 'Legions Unleashed' van het album 'Engraved In Black' uit 2003 kan het al niet meer stuk. Wel is het geluid aan de slechte kant, waardoor zanger Christian soms amper te horen is. Dit is zeker een minpunt, maar het mag de pret niet drukken. Een flinke moshpit zorgt bij velen voor wonden, ook bij mijzelf, omdat ik het niet kan laten fanatiek mee te doen. Een parkeerplaats komt natuurlijk hard aan!
Graveworm zet een fijne set neer met zowel nummers van het laatste album, het aankomende album als oudere nummers. Iets na tienen is het al weer tijd voor het einde van deze vrij korte set. Ze hadden wel wat langer mogen spelen, maar door een (korte) uitloop is dit niet mogelijk. De Goudvishal heeft natuurlijk ook zijn verplichtingen. Wederom een geslaagde editie van Kings of Metal; gezelligheid, veel bier, mooi weer en goede metal. Op naar volgend jaar!