Punkmuziek doet het meestal het beste bij tieners die zich afzetten tegen hun ouders, hun school en de maatschappij. Heerlijk schoppen tegen alles wat standaard is en na een punkconcert vol blauwe plekken uit de pit strompelen. Maar wat nu als je als band al achttien jaar bestaat, zoals Harries ’89 en de Heideroosjes? Ze treden beide op in Doornroosje zodat we ze mooi kunnen vergelijken. Harries ’89 zijn in 1989 begonnen als the Harries. In 1996 waren de heren volwassen en stortten zich in gezin, kinderen en banen. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en in 2005 werd de band gereïncarneerd en Harries ’89 was een feit.
Van de oorspronkelijke bezetting zijn nog twee bandleden over, die aangevuld zijn met twee bandleden met vers bloed. Als de band het podium betreedt, twijfel ik even wat ik hiermee aan moet. Lukt het om als oude en wijze heren nog een overtuigende punkset neer te zetten? Om de jeugd aan te zetten tot revolutie en anarchie? Het antwoord op de tweede vraag is nee, maar de eerste vraag moet absoluut bevestigend worden beantwoord. Harries ’89 speelt een strakke en afwisselende show. De band schakelt van melodieuze meer poppy punk over tot snellere en agressievere punk. Vooral de grote punkhelden als the Ramones en the Clash lijken een belangrijke inspiratiebron te zijn. Met pakkende koortjes en grappige teksten weten ze de zaal te boeien.
Het spelplezier spat er duidelijk vanaf. Met name bij Harrie Lee is de grijns van oor tot oor niet van zijn gezicht te slaan. Toch blijft het beeld hangen van dertigers die niet oud willen worden en daarom nog steeds punk blijven spelen. Die de sores van thuis even willen vergeten en de frustraties van alle dag van zich af willen rocken. Dat doen ze goed en overtuigend en een leeftijdsgenoot zoals ik vermaakt zich daar uitstekend mee. De voor het podium verzamelde jeugd interesseert het echter minder, ondanks enkele pogingen van Harrie om interactie met het publiek te krijgen. Harries ’89 is uitstekend geschikt om de punkfans van het eerste uur te boeien, maar de jeugd krijgen ze niet mee.
Hoe anders is dat met de Heideroosjes? Ook zij bestaan achttien jaar, maar dan nog steeds in de oorspronkelijke bezetting. Als de band begint te spelen, ontploft Doornroosje bijna. De zaal is keurig verdeeld in twee delen. In de voorste helft pogoën de jongeren alsof hun leven ervan afhangt. In de achterste helft kijken eind twintigers en dertigers, sommigen al kalend en corpulent, met een biertje in de hand toe. De Heideroosjes spelen nog even strak, overtuigend en energiek als vroeger. Nog steeds is zanger Marco Roelofs boos op het onrecht in de wereld en blijkt hij een scherpe observant te zijn, die zijn liedjes soms verpakt in hele boze nummers, maar ook in grappige Nederlandstalige liedjes.
Toch slaat ook bij de Heideroosjes de levenservaring toe, want een van de nieuwe nummers gaat over een plek waar je elkaar hopelijk na de dood nog eens tegenkomt. In het eerste deel van set worden vooral nieuwe nummers gespeeld, later komt het eerdere werk aan bod. Opvallend is dat ook de hele jonge fans het meest enthousiast reageren op nummers van de eerste cd, of van de meest succesvolle cd Fifi, die in 1996 uit kwam. Het inspireert menig crowdsurfer en stagediver en als een rolstoeler het podium wordt opgetild en vervolgens gaat crowdsurfen, is het feest compleet. De Heideroosjes bewijzen na al die jaren nog steeds relevant te zijn en zowel hun oorspronkelijke aanhangers als de jonge aanwas te kunnen vermaken. Het is niet voor niets dat de Heideroosjes vroeger in het voorprogramma van the Harries stonden en dat die rollen nu zijn omgedraaid.