De eerste band van de avond is het Duitse Sardonic. De zaal is nog behoorlijk leeg, maar het is dan ook pas half zeven. Toch zet de band een lekker potje death/trash metal neer. In de breakdowns maakt de band gebruik van pakkende ritmes, waar ook de logge sound lekker naar voren komt. Later horen we meer trash invloeden, waarin de agressieve riffs van bands als Kreator en Slayer zijn te herkennen. Het Finse Rotten Sound is een grind band die al redelijk naam heeft gemaakt in de scene, en het wordt mij ook snel duidelijk waarom dat zo is. De band combineert razende grind blast beats met logge en trage intermezzo's. Bij deze trage stukken komt de logge gitaarsound duidelijk naar voren, die overigens bijna een kopie is van Entombed (een van de godfathers van de Zweedse death metal). Dan begint de zaal eindelijk verder vol te stromen. Het is immers tijd voor een potje Florida death metal van Malevolent Creation. Na de intro van Retribution knalt de band keihard de zaal in. Na deze harde blast opening komt al snel het heerlijk groovende Floridiaanse temparement naar boven. De mannen weten deze groove als een log geleid projectiel de zaal in te knallen, ze spelen echt erg strak. De band weet het publiek goed te overtuigen. Vooraan het podium vormen ze een linie, terwijl de zanger een bijna onwerkelijke monsterlijke brul produceert, die hij overigens ook erg lang kan aanhouden. Al snel beginnen de mannen en vrouwen in Staddijk met hun haar te zwaaien. De overtuigingskracht van de band is zo groot dat ik het niet kan laten om mijn kladblokje even weg te leggen om vervolgens zelf in de voorlinie te gaan headbangen. Hier wordt het snel duidelijk dat de bassist van de band veel bier heeft gezopen. Hij roept constant "make some noise", en laat vervolgens triomfantelijk zijn bierbuik zien, gevold door de opmerking "look at my belly". Nadat de bebuikte man de mensen vooraan een handje heeft gegeven is het optreden afgelopen. In de Barok had men het al over effect en affect. De Grieken die hier vanavond af mogen sluiten hebben affect op de luisteraar. 'The mighty Rotting Christ', zoals ze door één van de bands werden genoemd, is echt een band die fascinatie teweegbrengt door twee onverenigbare elementen samen te voegen in één set. De emotie wordt door deze band vooral overgebracht door hun bijna magische harmonieën en melodieën. Maar de band is daarnaast ook erg machinaal. Hun palm mute (het dempen van de snaren met de palm van de hand) is machinaal, de drums zijn donderend en de zanger grunt als een tijger. De zang is vaak wat declamatorisch, maar kan door hele subtiele veranderingen toch erg veel emotie overbrengen. Zo verenigen zij het machinale met het gevoelsmatige. Ze creëren hiermee een zeer eigenzinnige stijl, waardoor het erg lastig is om de band op een rationele manier in een hokje in te kaderen.