Na het afzeggen van Gyptian blijven dancehallartiesten Queen Ifrica en Turbulence over voor het publiek in de Willemeen, en ook dat zijn zeker niet de minsten. De laatste wordt qua stem en stijl vaak vergeleken met Sizzla en is onder contract bij het label van topproducer Philip "Fatis" Burrell. Queen Ifrica haalt veel van haar inspiratie uit de invloed die muziek wereldwijd op mensen kan hebben, en dat heeft ze als dochter van ska-legende Derrick Morgan van dichtbij kunnen zien. Als begeleidingsband is C Sharp meegekomen uit Jamaica. Zoals gebruikelijk bij reggae spelen zij eerst zelf een set om vervolgens de beide vocalisten van een muzikaal fundament te voorzien.
Helaas klinkt het niet helemaal zoals het zou moeten zijn. Of het het bekende probleem is van buitenlanders die de kwaliteit van de Nederlandse wiet onderschatten is onbekend, maar C Sharp klink rommelig en ongeïnspireerd. En dat ze weinig enthousiasme meekrijgen ligt niet aan de stonedheid van het publiek. Zelfs met Marley-nummers lukt het ze niet echt beweging in de zaal te krijgen. Gelukkig waardeert Willemeen Queen Ifrica wel. De begeleiding is nog steeds niet strak, maar Queen Ifrica geeft toch een goede set weg. Met haar overstromende energie en een stem die zo rauw klinkt als korrel 40 schuurpapier begint ze aan een serie militant, bijna agressief klinkende nummers.
Gedurende de set wordt de muzikale sfeer steeds minder opgefokt, zoals bij 'Born Free', dat het beste wordt ontvangen door het publiek. Het Jamaicaans dialect heeft even tijd nodig, maar als het patois begint te wennen blijkt dat de onderwerpen voornamelijk van maatschappelijke aard zijn. Bewustwording, eigen keuzes maken, de toekomst van de jeugd, het milieu en natuurlijk legalisatie zijn zo'n beetje de termen die rondvliegen. Ook achtergrondzangeres Stream mag een nummertje doen. Deze belofte (althans volgens Queen Ifrica) blijkt niet erg subtiel en gaat muzikaal een hele andere kant op; het is een poppy soort reggae. Qua stem en lichaamstaal zou je haar wel als de Mariah Carey van de reggae kunnen typeren.
Daarna is het de beurt aan Turbulence om de zaal te vermaken. Zijn dancehall lijdt nog meer onder de slappe begeleidingsband dan het door power gecompenseerde optreden van Queen Ifrica. Omdat hij niet veel indruk kan maken, vallen allerlei randzaken des te meer op: Waarom moeten nummers in dit genre toch zo vaak worden afgebroken? Turbulence zet in minder dan drie kwartier de band zeker negen keer stil! En moet een dancehall-artiest er nu echt "for the ladies" een ballad tussendoor gooien als zijn stem dat niet aankan? Ook van zijn politieke statements (van het soort "repatriation is a must" en "do you like George Bush?") kun je je afvragen of dat nou echt serieus bedoeld is. Toch wil ik hem nog wel eens een echte kans geven, en zeker Queen Ifrica lijkt me fantastisch om nog eens terug te zien, maar dan moeten ze wel een goede band bij zich hebben.