Het Limburgse These Seats Are Taken bijt de spits af. Hoewel nog enigszins vermoeid van een andere wedstrijd (de finale van dé Limburgse bandwedstrijd Nu of Nooit), start de band enthousiast en met zichtbaar zelfvertrouwen. Dat de band de mosterd heeft gehaald uit pakweg 30 jaar Britse rockgeschiedenis (van The Clash tot aan Arctic Monkeys en Franz Ferdinand) wordt al erg snel duidelijk. Maar het geheel werkt erg aanstekelijk. Bovendien is de podiumpresentatie goed te noemen. Verrassend is de up-tempo versie van ‘Girls On Film’ van Duran Duran. Het daaropvolgende, balladeachtige nummer is echter een misser in het repertoire, doordat met name de vocale kwaliteiten van de bandleden verbleken bij de prestaties van frontman Matthijs. Met een score van 74% belandt de band tot nu toe in de middenmoot.
Het contrast met het eveneens Limburgse Graphic is groot. Hoewel ook deze band vooral knipoogt naar de jaren ’80, tapt de melodische rockband uit een ander vaatje. Strakke rifs worden afgewisseld met uitgesponnen gitaarsolo’s. Naast het gitaargeweld is de stem van de zangeres een belangrijk wapen van de band. Graphic heeft in het begin van de set echter de pech dat de microfoon niet goed is afgesteld. Maar eenmaal op dreef toont de band zich een compacte eenheid. Geconcentreerd en gedreven wordt de powerrock aangeboden. Nadelig gevolg daarvan is dat het publiek geen feeling krijgt met de band. Ambities om voor de originaliteitsprijs te gaan zijn ver te zoeken. Ook de jury, die Graphic 66 % toebedeeld, merkt dit op.
Net als bij These Seats Are Taken valt bij afsluiter Please, Call Me Richie op dat de stropdas met een remonte bezig is. Maar de Nijmeegse band heeft een dergelijke gimmick helemaal niet nodig. Al vanaf de eerste noten wordt duidelijk dat het beste tot het laatst is bewaard. De opwindende combinatie van grofweg jazz en rock wordt met enorm veel speelplezier ten gehore gebracht en is kwalitatief van een hoog niveau. De composities doen bij vlagen denken aan dEUS, terwijl de bandleden zelf met name Wizards of Ooze als inspiratiebron noemen. De vier muzikanten staan heerlijk relaxed te spelen, hetgeen tot een prima wisselwerking met én tot bewondering van het publiek leidt. Een verzuchting uit het café (“Ik ben blij dat ik niet bij hen in de voorronde zit”) spreek wat dat betreft boekdelen.
De voorzichtige kanttekening in het juryrapport over het uitblijven van een climax wordt door de aanwezigen weggehoond. Want er valt eigenlijk geen enkel minpuntje op het optreden aan te merken. Please, Call Me Richie wordt terecht uitgeroepen tot winnaar van de avond. Dat de score van 79% niet eens het hoogste percentage is van de drie voorronden, benadrukt het kwaliteitsniveau van Kaf en Koren. Voor de bands die in de twee resterende voorrondes de kans krijgen, betekent dit zowel een stimulans alsmede een zware druk op de schouders.