Een regelmatige bezoeker van Doornroosje zal donderdagavond vreemd hebben opgekeken. In plaats van bier wordt er vooral koffie gedronken en de gemiddelde leeftijd van de bezoeker is met ongeveer 30 jaar omhoog gegaan. Op het programma staan singer-songwriter Avalene en de dichtende zanger Gert Vlok Nel. Zo'n singer-songwriterconcert brengt een aantal regeltjes met zich mee: de bar van Doornroosje is tijdens het optreden van Gert Vlok Nel gesloten en op zijn verzoek hangen her en der posters met het verzoek vooral niet te praten tijdens de muziek. Voorprogramma Avalene voelt zich duidelijk een beetje ongemakkelijk bij de oorverdovende stilte: "Een zo rustig publiek ben ik niet gewend; ik heb nou het gevoel dat ik jullie iets moet vertellen." Dus licht ze toe dat ze 'verdrietige liedjes speelt, uit een verdrietige periode'. Het blijkt de tijd te zijn dat ze haar vriendje moest missen, omdat hij was uitgezonden. Avalene is het solo-project van singer-songwriter Evelien Scheers, waarmee ze vorige maand het Gelderse singer-songwriter festival won. Live laat ze zich begeleiden door Constantijn van der Heijden op contrabas. Zijn spel geeft de fragiele liedjes van Scheers net iets meer kleur en uitstraling. Maar het blijft, ondanks haar prachtige stem, net iets te zoet. Van een andere orde is Gert Vlok Nel. Deze Zuid-Afrikaanse dichter heeft na de documentaire Beautiful in Beaufort-Wes in rap tempo een cultstatus opgebouwd. Met deze film kwam de enige plaat van Nel opnieuw onder de aandacht, en volgde jaren later eindelijk de verdiende aandacht. Beaufort-Wes se Beatiful Woorde bevat de op muziek gezette gedichten uit zijn bundel Om te lewe is onnatuurlik. Inspiratie vindt Gert Vlok Nel in Beaufort-Wes: een dorp in Groot Karoo, het niemandsland tussen Kaapstad en Johannesburg. Door het vreemde, onbegrijpelijke Afrikaanse taaltje is zijn muziek eigenlijk met niets te vergelijken, maar naar eigen zeggen wordt Gert Vlok Nel vooral beïnvloed door Tom Waits. Een artiest is Gert Vlok Nel niet. Schuchter komt hij het podium op, richt zich even tot het publiek, maar is daarna vooral in zichzelf gekeerd. De teksten worden geprojecteerd, alsof hij wil zeggen dat het uiteindelijk niet om hem gaat, maar om de gedichten; de beeldende portretten vol liefde, verlangen en verdriet. Het zijn liedjes van een simpele schoonheid. Net als Bob Dylan heeft Gert Vlok Nel de gave om zijn observaties, begeleid door gitaar en mondharmonica, een welhaast magische kracht mee te geven. Na krap een uurtje spelen, de acht liedjes van het album en een gedicht, verlaat hij het podium. De ademloze stilte in het publiek is dan een vernietigend applaus geworden.