Sinds 22 maart voert de tweede Saksische veldtocht Heidevolk over Europees grondgebied ter promotie van hun nieuwe mini-cd 'Wodan heerst'. Daarbij wordt uiteraard ook Arnhem aangedaan. Bij aankomst bij de Goudvishal blijkt dat er al aardig wat krijgsvolk op de been is. Het duurt dan ook bijna drie kwartier om binnen te geraken. Van de eerste aanvalslinie, geleid door Gernotshagen, maak ik nog maar net de laatste drie nummers mee. Deze folkmetalband uit Thüringen weet met hun weinig subtiele en bombastische muziek het publiek voor zich te winnen. De bandleden zien er uit als oer-Germanen, inclusief lang blond haar. Haar dat uitstekend geschikt is om mee te molenwieken, wat ze dan ook veelvuldig doen. Het schijnt dat je er dikke nekspieren van krijgt. Ook de schilden voorzien van dierenhuiden ontbreken uiteraard niet op het podium. Tyr lijkt een stuk subtieler. Wat opnieuw opvalt is het goede geluid. Het is niet zodanig hard dat oordoppen noodzakelijk zijn en ook de zang en de instrumenten zijn goed van elkaar te onderscheiden. Een waarlijk wonder bij een metalconcert. Tijdens de intro van Tyr wordt de bandnaam al luidkeels gescandeerd en wordt het bier in de zaal hoog geheven. De band komt van de Faeröer Eilanden en speelt epische, melodische folkmetal, waarbij er afwisselend in het Engels en hun eigen taal wordt gezongen. Hoogtepunt van de set is een Keltisch drinklied dat door het publiek luidkeels wordt meegebruld. Bier vliegt door de zaal en op de eerste rijen wordt er flink geheadbangd. Er wordt nog om een toegift geschreeuwd, maar het strakke tijdschema lijkt dat niet toe te staan. De derde en tevens laatste aanvalsgolf wordt uitgevoerd door Heidevolk. Het optreden wordt geopend met 'Krijgsvolk'; een loflied voor alle krijgers die ten strijde trekken. En daarbij is het natuurlijk passend dat beide zangers hun zwaard trekken en hun schild, in de prachtige Gelderse kleuren, ten hemel hoog houden. Het podium blijkt eigenlijk te klein voor deze band. De zes mannen en vrouw passen er maar net op. De gitarist en bassist staan noodgedwongen schouder aan schouder te spelen, de violiste moet iedere keer een stap naar achteren doen als ze met haar strijkstok uithaalt. In goed een uur trakteert Heidevolk ons op bijna hun volledige eerste album en de nieuwe mini-cd, waarbij met name oude nummers als 'Het Gelders volkslied' en 'Het bier zal weer vloeien' veel indruk maken. Alleen de bierdrinkwedstrijd had voor mij niet gehoeven; de stemming zit er toch wel in en dergelijke ongein haalt het niveau van de avond onnodig naar beneden. Verder wordt het tijd dat er snel een tweede album komt, want ze spelen de laatste jaren vrijwel steeds hetzelfde repertoire. Na twee toegiften, waaronder het van Normaal bekende 'Vulgaris Magistralis', gaat het zaallicht aan. Het toegestroomde volk is verslagen en een heerlijk avondje folkmetal is ten einde.