These Seats Are Taken toont meteen al aan dat de lat erg hoog ligt bij deze tweede halve finale van Kaf en Koren. Deze Limburgers wisten de voorrondes maar ternauwernood te overleven, maar er is bij hun set weinig te merken van een mogelijk underdogcomplex. Vol bravoure weten ze vanaf de eerste minuut de aandacht van het aanwezige publiek op te eisen met hun strakke rockgeluid en stampende ritmes, waarbij ook de oh zo hippe hoekige new wave riffs niet worden geschuwd.
Het bandgeluid duikt bij vlagen in het poppy straatje van Franz Ferdinand, maar diens net wat vuigere achterneefjes als The Futureheads en Dogs vormen toch een beter referentiepunt voor de muziek van TSAT. Gedragen door de sterke zangcapaciteiten van frontman Matthijs weet het viertal een bijzonder degelijke, risicoloze set af te werken, waarbij andermaal een plekje is ingeruimd voor een Duran Duran cover (Girls on Film). Het blijft allemaal wel wat aan de brave kant, met liedjes die wel bekoren en prima in elkaar zitten, maar niet echt opvallen in een snel verzadigend genre.
Potentie heeft These Seats Are Taken echter wel degelijk, en de binnenkort te verschijnen nieuwe demo is er ook zeker eentje om in de gaten te houden. De vier jonge Bosschenaren van Gray Code hebben zelf ook redelijk veel moeite om zich van hun invloeden te ontworstelen. Met de kwaliteit van de nummers en de podiumpresentatie is weinig mis, maar het is vooral hun opvallende gedweep met de Red Hot Chili Peppers dat het erg moeilijk maakt om de band als een entiteit op zichzelf te zien. En dat is jammer, omdat de heren af en toe met bijzonder fraaie nummers voor de dag komen. Vooral als het tempo wordt teruggeschroefd en de funky Flea-baslijnen plaats maken voor een wat opener indiegeluid (refererend aan pakweg Razorlight), weet de band hun potentieel pas echt aan de dag te brengen.
De brutaal ogende leadzanger weet met zijn charismatische uitstraling enige beperkingen in zijn stemgeluid prima op te vangen, al is het – naar goed Pepper-gebruik – uittrekken van zijn shirt weer wat overbodig. Met opvallende Pepper-tradities in het achterhoofd mogen we ons wat dat betreft gelukkig prijzen dat ze niet een paar extra sokken hebben meegenomen. Hoe dan ook; potentie is er bij Gray Code absoluut, alleen lijken ze nog een beetje zoekende te zijn naar een eigen identiteit.
De laatste band van de avond, With Ice, is een stuk moeilijker in hokjes te plaatsen dan hun voorgangers. ‘Kinetische rock’ is hun eigen benaming voor het allegaartje aan invloeden uit new wave, funk, britpop en rock, maar zelfs die term kan het ongrijpbare geluid van de band niet volledig eer aan doen. Het vanavond toch wat matte publiek krijgen ze niet zo goed mee als bij hun optreden in de voorronde, maar met het oog op de setlist kun je stellen dat die weer net iets compacter en sterker is geworden dan de vorige keer. De lange aanloop van de ‘ballad’ in het midden van de set blijft wel een moment dat de aandacht van het publiek enigszins dreigt te verslappen, maar de ontlading waar naartoe wordt gewerkt maakt weer veel goed.
Sowieso verdient de band op basis van hun creativiteit en lef een hoop lof. De set mag dan weliswaar wat onevenwichtiger zijn dan die van hun genrevastere tegenstanders, het maakt hun optreden er wel een stuk leuker door. Het jury-oordeel aan het einde van de avond brengt een lichte verrassing met zich mee. These Seats Are Taken, dat met de laagste voorrondescore deze halve finale heeft gehaald, wordt als winnaar uitgeroepen van de avond. Opvallend, maar op basis van hun sterke set vanavond misstaan ze zeker niet in de finale. Ze zullen het daarin moeten opnemen tegen BreakTrack (winnaar van de eerste halve finale) en With Ice, die op basis van een wildcard hun plek wisten veilig te stellen. Op 14 juni in Doornroosje zullen deze drie bands onderling moeten uitmaken wie de opvolgers zullen worden van neWax (2005) en The Feromones (2006).