Perry Farrell’s Satellite Party verwelkomt de vroege festivalbezoekers met eighties revival rock. De voormalige Jane’s Addiction zanger heeft zijn echtgenote meegebracht die als ornament in hotpants met ophitsende en wulpse standjes het publiek probeert op te warmen. Dat lukt vooral aardig dankzij de strakke gitaarsolo's en de Jane's Addiction songs die aan de setlist zijn toegevoegd. Hoewel Kings of Leon het immens grote podium geheel ter beschikking heeft, staan ze met zijn allen statisch opgepropt op een kluitje. De songs klinken strak en hebben veelbelovende intro’s. Helaas lijkt elk nummer weer meer van hetzelfde te zijn.
Behalve dan het laatste nummer. Eddie Vedder komt gewapend met twee tamboerijnen alvast even warm draaien. Dit zorgt voor veel enthousiasme bij het publiek, maar eigenlijk maakt het vooral ook duidelijk dat de King’s of Leon zanger nog wel enkele zanglessen mag volgen. Ook het samenspel met de strak spelende band kan stukken beter. Intussen maken de donkere wolkjes die over de Goffertweide drijven weer plaats voor de zon, en de zonnebrillen voeren in plaats van de paraplu’s bij de vorige In the Park edities de boventoon. De Incubus set is sterk, en versterkt de warmte van de zon. Het publiek laat zich verwennen met vele klassiekers. Het album 'Morning View' lijkt de rode draad voor het optreden. De samenzang klinkt subliem en het optreden verveelt geen moment. Incubus is een perfecte opwarmer voor wat nog komen gaat.
Vergezeld van een fles wijn betreedt Eddie Vedder met Pearl Jam het podium. De band die in de jaren '90 één van de grote namen uit de grunge was en vooral bekend werd met het album ‘Ten’ en de hit ‘Alive’ opent sterk en heeft al bij het tweede nummer het publiek voor zich gewonnen. Tijdens het eerste gedeelte van het optreden brengt de band nieuwe en relatief onbekende nummers die al snel bekend klinken door de kenmerkende Pearl Jam sound. Het decor dat de band ter verfraaiing op het podium heeft laten aanbrengen doet denken aan Mozes en de rode zee. Door de kleine afmetingen komt het echter een beetje knullig over en heeft het weinig toegevoegde waarde gedurende de show.
Het contact tussen band en publiek is uitstekend. Eddie Vedder weet het park stil te krijgen door de aanwezige familieleden te begroeten van de overleden fans van het veelbesproken Roskilde drama in 2000. Dit wordt door het publiek met luid applaus ondersteund. Pearl Jam lijkt er nog sterker door te gaan spelen, en Vedder’s stembanden klinken optimaal het park in. Na een show van dik anderhalf uur volgt de eerste toegift. Die begint met een improvisatie op de tussen het publiek ronddwarrelende ballonnen met de tekst ‘we miss you already’. Wat volgt is een politiek statement over de oorlog in Irak met een nummer dat geschreven is voor een veteraan. Vedder begeleidt zichzelf akoestisch en krijgt precies los bij het publiek wat hij wil.
Tijdens de tweede toegift staat het park opnieuw op zijn kop. Na ‘Alive’ volgt nog een vertolking van Neil Young’s ‘Keep on rockin’ in the free world’. Tamboerijnen worden in het publiek gegooid en wisselen van eigenaar. Na een optreden van dik twee uur is het tijd voor de simpele eindconclusie. Eddie Vedder is er nog steeds. Of zijn oma Pearl nog steeds lekkere Jam voor de band maakt weet ik niet, maar de wereldverbeteraar bracht zijn politiek getinte songteksten op een bescheiden manier ten gehore met een subliem spelende band tijdens een energiek optreden.