Van de krappe tuin van een studentenhuis in het Spijkerkwartier naar een ruim terrein op de openbare speeltuin Thialf lijkt niet zo'n grote overgang. Voor de bands is er echter opeens sprake van een flinke afstand naar het publiek, die vanaf het hoge podium niet zo makkelijk overbrugd wordt. Het is opeens geen studentenfeestje meer, maar een officieel festival! Dat mag ook de organisatie goed in oren knopen: een vertraging van bijna 2 uur voordat het festival begint is echt te veel, al was het wel handig om nog even boodschappen te kunnen doen... Verder zijn de voorzieningen best goed: er is koffie, alcoholische en niet-alcoholische drank, hapjes, een wc-gebouw en een tent om te schuilen voor de regen. Ook de prijzen zijn aangenaam laag. The Fashion beklimt als eerste band het podium. Net als bijvoorbeeld The Bees speelt deze zespersoons band lekker losse en ongedwongen sixties-liedjes. Deze band weet iedere keer te verrassen, maar vanmiddag hebben ze een stroeve en onzekere start. Gelukkig zijn de eigenzinnige nummers gebleven, net als het voortdurend wisselen van instrumenten. De zanger moet nog flink aan zijn uitspraak sleutelen, want de teksten zijn vaak onverstaanbaar. Aan het einde van de set komen de songs meer tot leven. Het tempo gaat iets omhoog, de zangeres (die ook sax en trompet speelt) krijgt meer ruimte en er komt meer enthousiasme in. The Barrots zijn helemaal uit Groningen afgedaald om, net als elke band, belangeloos op te treden op dit benefietfestival. Zij spelen in een standaard bezetting met af en toe een microscopisch kleine rol voor een keyboardspeler. Sterk punt van The Barrots is hun tweestemmige zang. De songs zijn over het algemeen mid-tempo en gebaseerd op sfeer, niet op ritme. Af en toe wordt de dynamiek opgebouwd door middel van een langer intro of uitro. The Barrots moeten het meer hebben van onderhuidse spanning dan van een spetterende performance. Misschien eens een demo sturen naar Excelsior? Nog een band die je niet snel in Arnhem zult zien, is Nadie. Dit trio rijdt vandaag op en neer vanuit Maastricht. Nadie is typisch zo'n band voor wie het podium te groot is. De zangeres, naar wie de band genoemd is, lijkt zich niet erg op haar gemak te voelen. Ze beweegt amper en zegt bijna niks. Haar liedjes zijn misschien te soft voor dit festival. De twee begeleiders daarentegen zijn erg overtuigend. De drummer speelt heel strak en gevarieerd en de keyboardspeler gebruikt veel verschillende geluiden. Lavalu is eigenlijk al een gevestigde naam in Arnhem geworden. Dit trio treedt veel op en laat altijd een goede indruk achter. Ook vanmiddag weten ze weer te raken. De jazz-pop nummers hebben prachtige melodieën, een goede opbouw en met de solo's zit het ook wel goed, dankzij de technische bagage van de zangeres-pianiste, saxofoonspeler en drummer. Lavalu is de eerste band die laat horen én zien dat ze overal kunnen spelen: kleine kroeg, groot festival, zon, regen, het maakt ze niet uit: ze stralen altijd. Het is al etenstijd als The James op het podium staat. Dankzij een fraaie donkere stem klinkt de zanger soms als Jim Morrison, ze rocken bovendien alsof ze een gereïncarneerde versie van The Who zijn. Al snel wordt echter duidelijk dat ze nog flink moeten werken aan het songmateriaal, want dat is veel te eenvormig. Hun nummers lenen zich bovendien prima voor een paar scherpe solo's, maar die ontbreken volledig. Gitaarsolo's krijgen we meer dan genoeg bij de volgende band, de nederpop-formatie In Alle Staten uit Deventer. Leuk voor even, maar een band als deze hoort eigenlijk meer thuis op de Achterhoekse kermissen en Betuwse braderieën dan op een alternatief festival als dit. Grappig is wel de Anita Meyer-cover "Why tell me why". Opeens staat er een jongen met een gitaar op het podium met een prachtige, soepele, sterke stem en wonderschone open akkoorden. Henke Lamers is de naam. Hij zingt zeer expressief en zijn nummers wisselen voortdurend van stemming. Hier speelt een groot talent, dat is direct duidelijk. Als een soort pauze-act speelt hij vijf nummers. Na het festival verschijnt hij nog op de afterparty en toont daar opnieuw wat hij allemaal in zijn mars heeft. Achteraf blijkt dat hij in 2003 in de finale van de Grote Prijs van Nederland heeft gestaan, maar door een blessure enige tijd uit de running is geweest. Inmiddels is zijn repertoire Engelstalig en dat lijkt me heel verstandig. Let op die naam, Henke Lamers is terug! Ladybooster is daarna heel andere koek. Hun trash-blues is zoals altijd smerig en overtuigend. Voor deze gelegenheid heeft de zanger-gitarist een half tirolerpakje in het groen uit de kast getrokken. Het staat hem beeldig. Een didgeridoo-speler wordt uitgenodigd om één nummer mee te doen, maar hij blijft maar staan. Het slaat eigenlijk nergens op en na vier songs vindt de band het eindelijk welletjes. In de korte, felle nummers is het vooral de drummer die voor variatie zorgt. De bands volgen elkaar inmiddels snel op. Binnen de kortste keren staat de volgende pauze-act op het podium. Het Zwolse Rap Perspectief bestaat uit vier rappers met een multiculti achtergrond. Over kale, digitale beats houden ze de vaart er goed in en staan ze overtuigend hun ding te doen. Super 88 uit de Peel brengt ongecompliceerde ruige rock in de traditie van Dinosaur Jr., The Hives en The Stooges. De uptempo nummers denderen lekker door en er is geen ruimte voor solo's. Pluspunten zijn de driestemmige zang en de verrassende breaks. De songs zijn catchy en simpel en het laatste nummer is zelfs ronduit fantastisch. Als Capacocha aantreedt is het publiek aangegroeid tot zo'n honderdvijftig man. Capacocha hoort eigenlijk nu al op de grote festivals thuis, hun hoekige sound met synthesizers doet denken aan Maxïmo Park (maar dan meer rock 'n roll), Talking Heads (maar dan opgefokter) en The Scientists. Het is qua volume in ieder geval de hardste band van de avond. De gedrevenheid en energie spat werkelijk van het podium. De performance is overtuigend en de sound is helemaal af. Eindelijk wordt er ook gedanst bij het podium! Dat is puur de verdienste van de band, die zo dwingend speelt dat je wel moet bewegen. Ieder nummer wordt het tempo bijna onopvallend een beetje opgevoerd totdat het bijna new rave wordt. Grote klasse! De laatste band van de avond is Kompaktrekorder uit Nijmegen en Arnhem. We hebben er dan al bijna tien uur op zitten. Toch weten ze de aandacht nog vast te houden. Met hun witte outfits zijn de twee leden een van de weinige acts die ook echt nagedacht hebben over hun podiumpresentatie. De synthesizer-gebaseerde muziek is zeker dansbaar, maar ook wat klinischer en bedachter dan die van hun voorgangers. Het publiek staat in het begin wat onwennig te kijken, maar de tegendraadse ritmes zorgen toch weer voor wat beweging. Ze verdienen bovendien een compliment voor de keuze van de samples, die telkens weer verrassen. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, zo'n lang festival. Door de ongedwongen sfeer en de onbekende bands is het echter prima uit te houden. Volgend jaar weer, jongens en meisjes!