Volgens de wet van Zajonc zorgt herhaling van een motief voor een hogere waardering. Een regel die zeker ook opgaat voor dansmuziek en niet voor niets al eeuwen wordt gehanteerd op diverse rituele partijen, waar de repetitieve ritmes en melodieën er niet zelden voor zorgen dat de deelnemers in trans geraken. Ook de twee bands die vanavond in Doornroosje spelen hanteren deze succesformule. Adept en !!! doen dat ieder op hun eigen manier, maar even effectief. Adept bestaat uit vier magere jongens in te grote shirts die zojuist uit een afkickkliniek lijken te zijn ontsnapt. Wellicht is het omdat ze uit Groningen komen, maar het roept beelden op van de beruchte seksfeesten aldaar. Je wordt gelokt door onschuldig klinkende zang, meegezogen door zompige bassen en mooie doch dreigende synthlijnen, totdat je neergebeukt wordt door ferme bekkenslagen en distorted vocals je oren penetreren. De muziek valt te omschrijven als minimale angstpop op midtempo core beats. Toegegeven, dat klinkt vrij obscuur, maar Adept zou wel eens de band kunnen zijn die dit soort muziek uit de kraakholen haalt en festivalfähig maakt. Adept maakt meteen een overweldigende indruk, de bandleden zijn op een neurotische manier enthousiast en dat wordt beloond met steeds luider applaus. Is Adept als een Duitse generaal die je dwingt door te marcheren op de vierkwartsmaat, !!! doet het minder rechttoe-rechtaan met swingende punkfunk en voor ieder dansbeen een drummer. Hoewel het even omschakelen is, wordt stilstaan je door het (pakweg) zevental knap lastig gemaakt. De porn groove loopjes van de bassist worden eindeloos herhaald, terwijl de gitaristen, blazers en percussionisten laagjes toevoegen, variëren en ondertussen stiekem opbouwen naar een genadeloze climax. Frontman Nic Offer is gewapend met een grote gele microfoon die ze zelfs op de Kazachstaanse tv niet meer durven te gebruiken, maar hij is goed bij stem en de repetitieve onzinmanta’s werken nog beter dan op plaat. Hij heeft zelfs nog een paar lovende woorden over voor Doornroosje, zonder slijmerig te worden. Geen ingestudeerd ‘denkjewel’, maar de vraag in welk land we in godsnaam zijn en: “What year is it anyway?”. Dat soort vragen zijn inderdaad één van de weinige dingen die door je hoofd spoken bij het zien van !!!. Is dit nog wel punkfunk of is het psychedelica, krautrock, acidhouse, een voodoodans op een ritueel slachtingsfeest in Ghana, waar ben ik überhaupt en welk jaar is het inderdaad!?! We zijn nog steeds in Doornroosje, waar ondertussen wordt gedanst tot voorbij de geluidsman. Als de vakkundig opgebouwde setlist toe is aan ‘Me and Guilliani...’ wordt hier en daar zelfs nog wilder bewogen dan Offer, wat een hele prestatie is. Na een briljante onuitgebrachte track en de huidige single ‘Heart of Hearts’ is het afgelopen. Begrijpelijk, want !!! heeft in anderhalf uur alles gegeven. Vervolgens hoort de oplettende luisteraar tussen het geschreeuw door de dj een paar keer een nieuwe plaat opleggen (hint hint hint); het publiek smeekt echter nog steeds even uitbundig als vergeefs om een toegift. Dat is ook het enige kleine minpuntje aan dit optreden: die onbevredigde zucht naar meer, meer, meer !!!.