Ook Nijmegen bleef niet achter bij de vele Live Earth gerelateerde initiatieven. ‘Hier is nu’ bood aan een vijftal regionale bands de mogelijkheid op het Mariënburgplein te spelen. De link tussen de bands en het klimaat is iets wat misschien nooit duidelijk zal worden, maar de organisatie beloofde wel dat de verbruikte energie gecompenseerd zou worden. De eerste band op het klimaatneutrale minifestival is Please, call me Richie: een band met goed uitgewerkte songs en prima samenspel. Vooral de ritmesectie weet er goed de groove in te brengen. Bij een band met aangename zang, goede songs, nadrukkelijke inbreng van een Fender Rhodes en naar eigen zeggen ook jazzinvloeden ligt een vergelijking met Coparck voor de hand. Dat is zeker een compliment voor een band die blijkbaar tijdens de halve finale van Kaf en Koren over het hoofd is gezien. Gelukkig onderscheiden ze zich met name door hun groove van Copark, maar iets vettere hooklines in de nummers zou hun wat meer hitpotentie kunnen gegeven. Daarna volgt Chopped Suzy. Zij spelen zowel eigen nummers als covers, waarbij de samenzang tussen de gitarist en zangeres een duidelijke meerwaarde is. Toch is de podiumpresentatie wat magertjes en het volume van de zanger vooral bij de eigen nummers te zwak. Ook de keuze van covers had best wat creatiever gemogen. Met wat meer podiumervaring zou Chopped Suzy zeker een kleine zaal naar hun hand kunnen zetten. Eshilo omschrijft hun demo zelf als ‘slecht’ en live vinden ze zichzelf nog slechter. Echt bijzonder is het ook niet, maar het is zeker geen slechte band. Eshilo is duidelijk een band met een overvloed aan ideeën en inspiratie. Ze proberen triphop en electro bij elkaar te brengen, maar de triphop is niet zo spannend als bij klassiekers als Portishead of Tricky. Het is eerder vriendelijke lounge met veel eighties synthesizer geluiden. Ze beschikken echter over een geheim wapen en dat is hun frontvrouw. Het zweepje van Allison Goldfrapp ontbreekt, maar qua performance, bitchy uitstraling en zang doet ze absoluut niet voor haar onder. Als deze band al hun ideeën weet te verpakken in compactere nummers of er wat duistere elementen aan toe weet te voegen kan er nog een hoop van Eshilo komen. De winnaar van de Roos van Nijmegen, Mr. Blue Sky, pakt het rockspoor weer op, maar zonder in clichés te vervallen. Hun nummers zijn net zo gevarieerd als de zang van de zangeres/toetseniste. Op het ene moment verwacht je dat haar stembanden eruit zullen vallen, een tel later zingt ze lieflijk achter haar piano. Als de gitariste de microfoon hanteert maakt ze zelfs menig metalzanger jaloers. Mr. Blue Sky is duidelijk geen doorsnee girlband en heeft zeker het nodige te bieden. Of ze hitpotentie hebben? Tja, daar zijn ze misschien wel te grillig voor, maar als live act zijn ze zeker de moeite waard. Anavarin is de laatste band en speelt duidelijk een thuiswedstrijd. Overtuigend rocken ze door hun set met zowel originele covers (o.a. van Masters of Reality) als eigen werk. Het is de band met de meeste power, maar door de verplichte 80 dB(A) limiet van de gemeente komen ze helaas niet volledig tot hun recht. Wegens een wereldreis van de zanger/gitarist zal Anavarin voorlopig niet meer spelen. Jammer, want het is een band die zin heeft in spelen en gezien de leeftijd van de bandleden nog behoorlijk kan doorontwikkelen. Aan hun techniek en inzet zal het niet liggen, maar hopelijk doen ze tijdens hun rustperiode voldoende inspiratie op om de gebaande rockpaden te omzeilen en Rock City Nijmegen sterk op de kaart te zetten. Dj Jimmy Jay Jay trekt tenslotte fijne danceplaten uit zijn koffer, maar helaas is het publiek dan al danig geslonken. Uiteindelijk is het toch zeer te waarderen dat een initiatief als ‘Hier is nu’ van de mogelijkheid gebruik maakt om op hun manifestatie voor een duurzame wereld, lokale bands een podium te bieden.