Het is altijd leuk om jonge, nieuwe en geïnspireerde bandjes te zien, ook al zijn ze dan niet altijd wat ze zouden moeten zijn. De eerste band voldoet meteen aan onze positieve verwachtingen. The Awfuls is een jong collectief met muzikaal talent en een frisse uitstraling. Dit komt vooral door de jeugdigheid van de band en het rode spencertje dat ieder bandlid draagt. Covers van Franz Ferdinand komen voorbij, en de eigen nummers van de band zijn niet eens zo slecht. De muziek kun je in het straatje plaatsen van moderne gitaar en wave bandjes. Op de vroege zondagmiddag is deze muziek prima te verteren. Bij het volgende stel bands rijst de vraag wat ze op dit festival doen. Als Moonstock een podium wil zijn voor beginnende bands, dan is het daar deze keer maar ten dele in geslaagd. Op het podium verschijnen namelijk telkens bands waarvan de leden een leeftijd hebben van boven de dertig, die hun hun eerste cd al een aantal jaren geleden hebben uitgebracht. Dit gegeven doet de gedachte ontstaan dat het Moonstock festival niet zo goed weet wat het wil. Een groot gedeelte van de middag wordt nu gevuld met matige en in zichzelf gekeerde bandjes die traditionele rock spelen. Iets later op de avond komen we dan gelukkig nog twee bandjes tegen die wat jeugdiger zijn. Solo’s Army And The Dirt staat als eerste op het programma. Volgens de beschrijving in het boekje heeft deze band invloeden van zo’n 20 andere bands in zich, van Pantera en Biohazard tot Johny Cash, Elvis Presley en Velvet Revolver. Dat lijkt vreemd, maar zodra de band begint te spelen wordt het duidelijk dat deze jongens gestandaardiseerde ‘pomp rock ’n roll’ maken. En helemaal niet slecht, maar het is jammer dat de muziek wat weinig variatie heeft. Een groot pluspunt is de zanger van de band. Hij heeft niet alleen een rauwe metalstem met een lage ondertoon, maar heeft ook inderdaad wat invloeden van Elvis Presley. Wel jammer dat hij constant een biertje in zijn rechterhand heeft, dat kom nogal knullig over. Bijna aan het eind van de avond is het tijd voor De Staat om het Moonstock festival te reanimeren. De groep dertigers, waarvan een groot gedeelte overduidelijk uit familie en kennissen bestaat, verlaat de zaal en jonger publiek komt binnenstromen. Het is duidelijk dat deze stonerrockband al wat fans heeft gewonnen in de regio. Zodra er een aantal nummers zijn weggespeeld kunnen we zeker wel concluderen dat deze band in de lijn van bands als Kyuss en QOTSA te leggen is, hoewel dit kwartet iets ruiger is. Eindelijk wordt er weer een degelijk rockgeluid door de zaal heen gepompt en contact gemaakt met het publiek. Zo zorgt De Staat weer voor wat leven in de brouwerij en mag Moonstock van geluk spreken. Misschien is het verstandig voor het festival om haar doelstellingen nog eens goed op een rijtje te zetten.