Fortarock bezorgt de metalscene weer een heerlijk avondje metal in Doornroosje. Psycroptic, Visceral Bleeding en het legendarische Deicide staan op het programma. Het uit Tasmanië afkomstige Psycroptic mag vandaag aftrappen. Het is al meteen duidelijk dat we hier met een wat progressievere death/grindband te maken hebben. De erg strakke overgangen en razende tempowisselingen doen denken aan een band als The Red Chord. De grind/metalcore-invloeden zijn goed te horen, vooral bij de wat tragere en pakkender ritmes. De tragere ritmes vult zanger Jason Pepiatt goed in met een zeer lage en diepe grunt, terwijl hij bij de snellere en neurotische stukken een hogere en agressievere grunt gebruikt. De performance van de band is wat statisch, maar de muziek is dan ook zo strak dat er weinig beweegruimte is. Wel zwaait Jason in het rond met zijn lange vlecht. Helaas is het publiek rond dit uur nog niet helemaal klaar om los te gaan. Dat is jammer want deze band heeft zeker een hoop potentie en heeft mij erg aangenaam verrast. Na de Australiërs komen de Zweedse mannen van Visceral Bleeding op het podium. De besnorde zanger Martin Pedersen heeft het uiterlijk van een zeeman, en beweegt daarbij als een robot op het podium, wat de performance ten goede komt. De technische death metal komt met een zeer hoog tempo de zaal in knallen. De sound is erg duidelijk in de lijn te plaatsen van een band als Suffocation, maar doet af en toe ook wat denken aan de vaders van de grindcore: Napalm Death. Een nadeel is dat het geluid enigszins bassig klinkt, en dat de drum wat overheerst. Daar komt bij dat de band toch voornamelijk in één zeer hoog tempo speelt. Hierdoor kan de muziek wat eentonig overkomen. Dat is jammer want de band is technisch zeer vergevorderd en maakt veel gebruik van verrassende ritmewisselingen. De abrupte cadansen van de band houden het gelukkig nog spannend genoeg om te blijven luisteren, en voor het oog is er de charismatische snor van de zanger. Deicide gaat de avond afsluiten, maar dan wel zonder zanger Glen Benton. Hierdoor staat er nu maar één origineel lid van Deicide op het podium: drummer Steve Asheim. Ralph Santolla komt van Iced Earth, en Jack Owen van Cannibal Corpse. Door de afwezigheid van Glen heeft de band vanavond geen bassist, maar de zang wordt gelukkig verzorgd door Seth, drummer van het Nederlandse Severe Torture. Hij is een dag van tevoren gevraagd om maar liefst zeventien nummers mee te grunten. Bij elk nummer heeft hij wel een tekstblaadje in de hand, maar grunt nergens buiten het ritme. Deicide begint met vrij standaard death metal. De muziek is erg pompend, en er worden steeds abrupte accenten geplaatst aan het eind van een maat. De grunt is natuurlijk niet hetzelfde als die van Glen, en wat minder diep. Seth heeft een scherpere grunt, maar ik moet zeggen dat het niet vervelend klinkt. Wel overheerst de basedrum de hele show door, waardoor de nummers erg op elkaar gaan lijken. Maar gelukkig komt het Floridiaanse temperament in de loop van de show meer naar voren, met de groove die zo bekend is geworden door een band als Obituary. De groove hoeft het niet zo te hebben van de melodische riffjes van Steve en Ralph. De show was niet onaardig, maar zonder Glen Benton was Deicide toch niet echt Deicide. Vandaar misschien dat het publiek wat rustig bleef vandaag.