The Madd is een nieuwe loot binnen de Excelsiorfamilie en leverde onlangs met 'De ongeneselijke beat' een sterk debuut af. Lang geleden was de beatmuziek een sterk Nederlands exportproduct. The Madd treedt live overtuigend in de voetsporen van deze beatscene. Hun performance en sound is duidelijk herleidbaar naar de jaren 60, waarbij ze zonder veel problemen als de erfgenamen van The Kinks kunnen doorgaan. Of zanger Dave ook werkelijk Dave heet of dat hij deze naam aangenomen heeft als eerbetoon aan Dave Davies, tsja... Maar dat hij door kan gaan als de Rotterdamse versie daarvan, daarover laat Dave geen twijfel bestaan. The Madd raast door hun set heen en bij menig nummer zijn de oorspronkelijke elementen duidelijk te herkennen, maar zonder dat het als een misplaatste kopie klinkt. Daarvoor beschikt The Madd over voldoende frisheid en enthousiasme. Het publiek lijkt overigens toch duidelijk voor Spinvis te komen, want meer dan een af en toe knikkend hoofd kan de strakke beat van The Madd niet losmaken. Dan Spinvis, of schrijf je tegenwoordig al Spinvipt? Eind augustus kwam de 'gevonden' cd 'Goochelaars en Geesten' uit en in november toerde hij langs de Nederlandse theaters. Even googlen op Spinvis levert je een indrukwekkende lijst van producties, activiteiten en optredens op. Sinds zijn debuut in 2002 en de daaropvolgende keuze om live met band te gaan spelen is hij een vaste waarde geworden voor menig podium, en ook Doornroosje is vanavond uitverkocht. Tijdens het optreden wordt al snel duidelijk dat Spinvis hiervoor in het theater heeft gestaan, want de band is voor Spinvis-begrippen georganiseerd en strak. Ook Erik de Jong (Spinvis) blijft binnen zijn muzikale kunnen en beperkt zijn creatieve en muzikale uitspattingen. Het komt allemaal erg geregisseerd en weinig verrassend over. Zelfs het braaf klappen van het publiek lijkt ingestudeerd, terwijl er tijdens de nummers luidruchtig over andere zaken wordt gecommuniceerd. Het lijkt een avond te worden waarbij de artiest de magische klik met het publiek niet lijkt te vinden en beide de remise accepteren. Dit ondanks de creatieve inspanningen van Hans Daglet op trompet. De behoefte aan een toegift lijkt dan ook niet erg aanwezig, maar Spinvis verbaast toch weer door een ijzersterke toegift te geven door bijna solo 'Voor ik vergeet' te spelen. De zaal reageert direct en zingt actief mee. Zelfs ontdaan van alle elektronische elementen blijkt 'Voor ik vergeet' een sterk nummer te zijn, dat grote bekendheid geniet. Spinvis sluit waardig af met 'Aan de oevers van de tijd'. Was Spinvis ooit het levende bewijs dat in Nieuwegein toch mooie en creatieve uitingen konden ontstaan, nu lijkt zelfs Spinvis bijna tot de inspiratieloosheid van een VINEX-locatie te zijn verworden. Ware het niet dat de toegift toch nog genoeg levensvreugd bevat om Spinvis een creatief toekomstperspectief te geven.