Als je puur en alleen kijkt naar het aantal woorden dat er over bepaalde artiesten is geschreven, dan mag Marten de Paepe allerminst klagen over 2007. Hij heeft met zijn sobere, doch warme fluisterliedjes in korte tijd behoorlijk voet aan de grond weten te krijgen. Onlangs bracht hij een debuutschijf uit, die al snel werd opgepikt door het Dying Giraffe label dat zal zorgen voor internationale distributie. Dat zijn soms wat braaf doorkabbelende gitaargetokkel een ietwat polariserende werking heeft op het publiek (dat ofwel richting café snelt voor drank, ofwel zich als gehypnotiseerd laat meevoeren op Martens bespiegelingen), is op zich niets wat hij niet eerder heeft meegemaakt. Wat hij wellicht niet had voorzien, waren problemen met het geluid. Een doorlopend probleem met feedback op de cello haalt Marten een aantal keren uit zijn concentratie, wat de set zeker niet ten goede komt. Hij weet met zijn band het optreden weliswaar vakkundig uit te spelen, maar de anders zo luchtige podiumpresentatie van de troubadour lijdt toch onder de strenge blikken die hij af en toe richting geluidsman moet werpen. Jammer genoeg zet dit ook de toon voor de rest van de avond. Ook Plastic Halo komt lang niet zo goed uit de verf als hun goede live-reputatie doet vermoeden. Het jonge viertal staat garant voor breekbare indierock, die met iets meer tijd om te rijpen zeker niet zou misstaan op het Excelsior-label; een kwaliteit die ook LiveXS niet was ontgaan, die ze in november tot Local Hero uitriepen. Maar waar het monotone stemgeluid op plaat nog een curieuze kracht genoemd kan worden, verzuipt het vanavond toch in een pruttelsoep van slecht afgesteld geluid. De dynamiek zit ‘m bij de voormalige Kaf en Koren finalisten vooral in de kleine details, die vanavond helaas amper hoorbaar zijn. Het vlakke eindresultaat is weliswaar nog altijd degelijk te noemen, maar door het hoge brijgehalte weet het je toch niet echt te grijpen. Jammer, want daar had veel meer ingezeten. Het geluid is nog steeds niet echt perfect bij afsluiter Gram, maar de nieuwe band van Marg van Eenbergen (ex-Seedling, About) heeft naast een minder dichtgetimmerde aanpak dan hun directe voorganger ook de professionele ervaring om met mindere omstandigheden om te gaan. De vergelijking met Seedling is natuurlijk snel gemaakt: het is lastig om dezelfde karakteristieke zangstem en speelse creativiteit niet in een andere context te beoordelen. Toch heeft Gram genoeg elementen in zich om los te staan van Margs vorige collectief. Ze probeert (uiteraard!) een andere toon aan te slaan met dit nieuwe project en op haar binnenkort te verschijnen plaat schijnt een compleet chanson-arrangement op te draven. Vanavond laat ze die toeters en bellen achterwege en staat er een standaard driemansband op het podium. De gelaagdheid van Seedling lijkt te zijn ingewisseld voor een wat klassieker bandgeluid, met een iets dominantere rol voor ritme. Ondanks vernuftig gebruik van haar live-sampler, mist Gram toch een beetje van de charmante gekheid van haar voorganger. De set is hoe dan ook degelijk, maar werkt vooral ook nieuwsgierigheid op over hoe het straks op plaat uitgewerkt zal zijn. Zo weet de avond toch nog op een redelijk positieve noot te eindigen. Maar dat deze editie niet de boeken in zal gaan als de meest succesvolle moge duidelijk zijn. Lering trekken uit de fouten dus, de wonden likken en vol goede moed naar de volgende Clubavond. Die uiteraard hartstikke tof gaat worden! Aldus deze volledig onbevooroordeelde recensent.