De eerste band van de avond is 27 Speedtrap. Dit trio bestaat uit ervaren muzikanten (Chapter 30, Indium) en lijkt duidelijk te genieten van hun naar eigen zeggen 'hobby-band'. Vanaf de eerste noten is hun rommelige rawk 'n' roll punk duidelijk herkenbaar. Zanger/bassist Remco lijkt plezier te beleven in zijn humoristische teksten als hij over breezers en man-whores zingt, ook al is het publiek niet makkelijk mee te krijgen. Enthousiasme is desondanks aanwezig, net zoals podiumuitstraling. Een lef-infusie met meer uitgesproken vette gitaarlijnen zou het geheel verder aanvullen en hun mix van P.J. Harvey-Arctic Monkeys-Americana-rommel-kabaal-punk-crossover verder tot leven brengen. Desondanks een fijn begin van de avond, voor zo'n hobby bandje… De verwachtingen zijn hoog gespannen als Sister Johnson aan de beurt is. Na een lange muzikale inleiding van 'rustige' nummers, komt het repertoire halverwege het optreden eindelijk tot zijn recht. Jaren 60 garage rock, Iggy Pop, Americana, Stones and The Doors invloeden zijn duidelijk merkbaar. Met 'Dontcha' en 'Turn Me Loose' verkent Sister Johnson verdere outskirts of roots rock, met bluesgitaren en meeslepende drums. Een uitstekende band! Veel muzikale invloeden en variatie, waarbij op de technische aspecten niet veel aan te merken valt. De podiumpresentatie laat daarentegen veel te wensen over. Zanger Vince komt op momenten weg met zijn zelden zichtbare Jim Morrisson uitstraling, als het geheel nog in zijn schulp lijkt te vertoeven. De mannen bezitten overduidelijk een muzikale ziel, maar laten die in hun verschijning lang niet genoeg zien. Een bijzonder abrupt einde is misschien kenmerkend voor deze band, maar laat de toeschouwer onbevredigd achter. Als laatste betreedt John Coffey het podium. Een terechte afsluiter van de avond. De energie zit er vanaf het eerste nummer ongekend in. De vergelijking met At the Drive-In en The Blood Brothers zal deze mannen niet raar in de oren klinken. Het fundament van het geheel is stevig. Zanger Art laat zien dat hij goed heeft opgelet bij rockzangers van dit tijdperk. De act van deze band lijkt echter op momenten nét te geoefend en gepolijst. Spontaniteit zou een welkome afwisseling zijn. Het repertoire daarentegen is heftig, ruw, afwisselend en agressief, en doet tegelijkertijd op momenten kalm en liefelijk aan. In het kort een band die de liefhebber van de Amerikaanse rockscene genoeg te bieden heeft. Zoals al eerder gezegd, zijn de Amerikaanse invloeden rijkelijk aanwezig op deze Arnhemse Meisjes. Qua opzet en podiumpresentatie aanzienlijk minder theatraal dan de versie van november, maar niet minder vermakelijk. De volgende ronde laat op zich wachten. Op vrijdag 1 februari zullen Rosa, The Sin Committee en A View Of The Perfect zich laten gelden!