Eerlijk is eerlijk: poëzie kampt toch wel een beetje met een imagoprobleem. Kun je met een muzikale omlijsting nog over een al te belegen of cryptische tekst heenstappen, poëzie in haar puurste vorm moet het volledig van de inhoud en de voordracht hebben, wat soms toch een wat ongemakkelijk blote billeneffect geeft. En die inhoud is vaak ook niet zonder problemen: vooroordelen als pretentieus, zelfingenomen en te gewichtig zijn vaak niet van de lucht. Wat dat betreft heb je aan A.C.G. Vianen, opener van de avond, geen goede om dat beeld bij te stellen. Voor de kenner staat er een bijzonder interessant dadaïst op het podium, die zijn werken opbouwt met een vocabulaire van slechts een paar woorden, en in de (onvermijdelijke) herhaling vooral veel dynamiek weet te leggen, tot op het roodaangelopene aan toe. De totale leek zal echter een gimmick met een paardenstaart aan het werk gezien hebben. Grappig om te zien, razendknap in de uitvoering, maar voor het hoe en waarom van die exercitie zullen we toch 23-pagina-tellende essays erop moeten naslaan, gok ik. Peter M. van der Linden, de tweede woordlooier van vanavond, is wat toegankelijker in zijn aanpak en weet af en toe zelfs de lachers op zijn hand te krijgen. Hij zoekt het vooral in het absurdisme, met een lange stroom aan schijnbaar onlogische absurditeiten en af en toe in het Duits geschreeuwde wijsheid. Andermaal is het niet altijd even duidelijk waar hij nu precies heen wil, maar de liefhebber zal het ongetwijfeld likkebaardend hebben gadegeslagen. Of de rijmelarijen van Scroobius Pip ooit door de echte puristen aangezien zullen worden voor poëzie is nog maar de vraag, maar een goede flow kun je de opvallende bebaarde, bestropdaste en bepette verschijning in elk geval niet ontzeggen. In tegenstelling tot de openingsacts weten hij en beatknutselaar Dan Le Sac binding te houden met het aardse. Geen curieuze ‘ismen’ in zijn teksten, maar gewoon een goed gevoel voor humor en scherpe bespiegelingen over het alledaagse. Of het nu over de muziekindustrie, persoonlijke ontwikkeling of over diepere morele vraagstukken gaat, het gebeurt allemaal met een speelsheid die veel makkelijker aansluiting vindt bij het publiek. En als dit alles ook nog gebeurt op een dosis aanstekelijke, electronische beats (referentiepunt: ‘Losing my Edge’ van LCD Soundsystem), verliest het hoofdkrabben van eerder op de avond het al gauw van het heupwiegen. De discografie van het tweetal is nog praktisch non-existent, dus dat ze geen lange set spelen zal niemand verrassen. Dat ze echter veel meer zijn dan enkel culthitje ‘Thou Shalt Always Kill’, hun persoonlijke in steen gegriefde Geboden en duidelijke publieksfavoriet vanavond, is wel een fijne constatering. Zo richten ze een brief aan God op de tonen van Radioheads ‘Planet Telex’, houden ze op beats van Dizzee Rascal een pleidooi om hiphop vooral uit passie te blijven maken en krijgen we zelfs een heuse verkleedpartij in het zwaarmoedige ‘Angles’. Tussendoor krijgt Dan le Sac af en toe de ruimte flink los te gaan met zijn beats, zodat er bij vlagen nog wat voeten van de vloer gaan. Een album zit voorlopig nog niet in de planning, maar Dan Le Sac vs. Scroobius Pip heeft als act genoeg inhoud om niet als een one hit wonder de geschiedenisboeken in te hoeven gaan. Een echt ‘samenkomen van twee werelden’ zit er vanavond niet in: de brug tussen poëzie en popmuziek moet maar bij andere Wintertuinavonden gebouwd worden. De Verantwoorde Voorprogramma’s verschillen daarvoor toch te veel met de hoofdact, ondanks hun gedeelde liefde voor het spelen met taal. Dat zal het aanwezige publiek verder allemaal worst wezen. Ze hebben er toch een mooi avondje Dan Le Sac vs. Scroobius Pip aan overgehouden.