Het duo Romi opent de Avenue Lounge op de zondagmiddag. Om hun stijl te behappen is een ietwat melancholische, lichtdonkere stemming gewenst. Gelukkig zat er bij de recensent na de Club 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen avond nog een restant zwaar gevoel in het hoofd, zodat aan de vereiste stemming voldaan kon worden en de waardering tijdens de set kon gedijen. De sferische piano/gitaar-met-af-en-toe-accordeon-muziek doet denken aan Tori Amos, zij het dat de tweestemmigheid van de blonde en roodharige dame een extra positieve bijdrage is, net als de intense wijze van spelen. De originele cover van Jeff Buckley’s ‘Morning Theft’ zet hun bedoeling goed neer, maar het contrast met het mooie weer is net iets te groot. Wie de twee heren van Chapter30 voor net eerst ziet, denkt wellicht dat ze op een verkeerd festival terecht zijn gekomen, maar niks is minder waar. De tattoos en punkachtige uitstraling doen vrezen voor de trommelvliezen van de kindertjes die in de tent aanwezig zijn, maar de door Remco en Jelmer zelfbedachte term ‘rosépop’ (liggend in het gras met een rosétje, luisterend naar de lichte gitaarklanken van Chapter30) blijkt helemaal terecht. Hun singersongwritermuziek hangt ergens tussen Jayhawks, Three Doors Down (waarvan ‘Kryptonite’ wordt gecoverd) en John Cougar Mellencamp en wordt met plezier gebracht. Chapter30 slaat aan bij het in groten getale aanwezige publiek, waaronder menig vriend en kennis en zelfs TV Gelderland, dus niemand heeft reden tot klagen. Om half vijf mag The Green Apple Sea aantreden in de Avenue Lounge. Of beter gezegd, de zanger van de band. Helemaal uit Duitsland gekomen treft hij het helaas niet. Het mooie weer en het open karakter van de tent maakt het publiek niet geïnteresseerder. Zelfs de onberispelijke Engelse uitspraak en een geschikte stem helpen hier niet bij. Gedurende het optreden groeit zijn performance, maar echt overtuigen doet hij ondanks dat niet. Marten de Paepe is ondertussen wel bekend bij elke muziekliefhebber uit de regio die van sfeervolle gitaarmuziek houdt. En wie hem nog niet kent en Dylan aan het begin van de jaren ‘60 ontdekt heeft of Nick Drake zo’n acht jaar later, moet maar eens gaan kijken. De sfeer die Marten de Paepe met zijn tweede stem Chantal van der Leest en celliste Hanneke Janssen neerzet kan met de ogen dicht zo veertig jaar geleden gecreëerd lijken te zijn. De muziek is in zoverre ook tijdloos dat het ’s ochtends na een zware avond, ’s middags in het zonnetje met een biertje en ’s avonds laat in donkerder sferen genietbaar is. Maar niet rond etenstijd, want dan is er helaas iets minder aandacht.