Van vroeg in de middag tot diep in de nacht kon de Lowlander op de zaterdag genieten van drie Nijmeegse artiesten. Uiteraard namen we even een kijkje hoe onze stad- en streekgenoten het ervan afbrachten. Na Lowlands belden we hen op om te vragen hoe ze het zelf vonden. Het begint om klokslag 12 uur ’s middags in de India, waar Marike Jager mag aftrappen. Haar optreden helpt prima om de slaap uit de ogen te krijgen en alweer snel in de goede sfeer te komen. Marike lijkt in het begin overdonderd te zijn door de goed gevulde en dolenthousiaste India, maar zingt al snel vol vertrouwen haar vrolijke nummers. Begeleid door twee muzikanten speelt ze uiteenlopende nummers, met invloeden uit onder meer de pop, jazz en country. Haar heldere en zuivere stem is altijd het prachtige middelpunt. Het publiek wordt steeds enthousiaster en het is jammer dat Marike na een half uurtje alweer moet stoppen. Dat haar optreden indruk maakte, blijkt wel uit het feit dat haar cd op nummer 6 stond van meest verkochte cd’s in de Boudisque muziekwinkel op Lowlands, daarbij een band als Interpol achter zich latende. Na Lowlands bel ik haar op om te vragen of ze alweer een beetje is bijgekomen. Marike is nog steeds onder de indruk: “Ik ben nu wel weer iets rustiger. Ik stond verbaasd dat het zo druk was en het publiek zo enthousiast was. Het is bizar als je opkomt en er staan vijf- tot zesduizend man voor je. Gelukkig werd ik meteen door het publiek omarmd. Dat scheelt, want ik was enorm zenuwachtig. In totaal heb ik vier keer op Lowlands opgetreden: zaterdagmorgen bij Giel Beelen, zaterdagmiddag in de India, zondag in de Essent-tent en Dolf Janssen vroeg me onverwacht ook nog om een nummer te zingen in zijn voorstelling in de Juliet. Het eerste nummer deed ik alleen en het applaus daarna was overweldigend. De mensen waren heel gretig, dus ik was totaal van de kaart toen ik het podium weer af kwam. De jongens ook trouwens. Je kunt je eigenlijk niet voorbereiden op zoiets groots. Wel had ik me voorgenomen om alles bewust mee te maken, want de finale van de Grote Prijs was als één grote waas voorbij gegaan, dat wilde ik nu voorkomen. Ik was ook helemaal niet bezig met teksten of speeltechniek. Gewoon lekker spelen en genieten.” Heb je zelf nog bandjes gekeken? Dat blijkt tegen te vallen: “Nee, ik heb veel te weinig gezien. Mika had ik willen zien, maar dat is niet gelukt. The View had ik getipt in de Daily Paradise, maar die heb ik backstage onderuitgezakt gezien via de schermen. Bij de Kaiser Chiefs vond ik het te druk, dus daar heb ik maar een klein stukje van gezien. Oh ja! Het koptelefoon-concert van Alamo Race Track was te gek!” Om elf uur ’s avonds is het de beurt aan Darko Esser, dj en producer van dancemuziek. Hij was door Dave Clarke gevraagd om te draaien op de avond die Clarke zelf mocht samenstellen. Hoewel Darko de avond opent en het publiek nog niet helemaal warm is, wordt er al flink gedanst en stroomt de behoorlijk grote Bravo al snel vol. Hoewel het niet mijn muziek is, kan ik me voorstellen dat mensen hier helemaal van uit hun dak gaan. Darko bouwt de spanning vakkundig op, totdat de beats uit de boxen knallen en iedereen enthousiast meespringt. Aan de telefoon vertelt Darko dat het optreden ging zoals hij had verwacht: “Het was te gek! Het publiek deed goed mee. Het was mijn derde keer dat ik op Lowlands stond, de eerste twee keren waren in de jaren ’90. Ik had nog nooit in zo’n grote area gestaan en het was gelukkig al goed vol. Ik kom zelf al tien jaar op Lowlands en dan zie je dat een dj vaak zo’n hele tent meekrijgt. Het was mooi om dat zelf ook eens voor elkaar te krijgen. Tot mijn verbazing was ik niet zenuwachtig, maar wel heel geconcentreerd. Al weken van tevoren dacht ik na over de track waarmee ik zou beginnen. Ik stond na MIA, dus dan probeer je iets uit te kiezen dat daar een beetje op aansluit. Ik was vereerd dat Dave Clarke me had gevraagd om te draaien. Ik heb veel respect voor wat hij heeft bereikt in de muziekwereld. Hij is steeds zijn eigen gang gegaan, gewoon gedaan wat hij leuk vond, met een soort punk-attitude. Weinigen kunnen aan hem tippen. Na mijn optreden was ik tevreden. Ik moest even afkoelen, heb een biertje gedronken en toen ben ik het terrein opgegaan. Ik ben vooral in de Bravo blijven hangen voor de andere dj’s. Het was een mooie avond, alleen jammer dat het geluid zachter moest...” Midden in de nacht komen we onze derde Nijmegenaar tegen: St. Paul mag zijn plaatjes draaien in de India, vanaf half drie. Hij draait weer lekker afwisselend en laat horen zijn techniek te beheersen door met allerlei loops van nummers te werken. Uiteraard ontbreken de vaste waarden van Paul niet: The Smiths, The Shins en Arcade Fire. Voor Paul is Lowlands inmiddels vaste prik. Hij draaide deze keer voor de tiende maal. Toch blijft hij erg enthousiast: “Lowlands is helemaal geweldig. Het is elke keer een eer om er te draaien. De programmering wordt ook steeds beter. Het eerste jaar was het goed, daarna een paar jaar minder, toen de loggere bands populair waren. Maar de laatste jaren was het weer prima. Dit jaar was vooral de programmering op vrijdag en zondag erg sterk. De sfeer van het festival en het randgebeuren zijn uniek. Backstage is iedereen één grote familie. Heel bijzonder. Ik was een beetje nerveus: je wilt het toch goed doen. Het was lastig dat ik na twee minimal beuk-dj’s moest draaien. Ze hadden me gevraagd vooral mijn eigen ding te doen, en dan is het begin even spannend en moeilijk. Vorig jaar stonden we met z’n tweeën, nu alleen. Eigenlijk vind ik dat prettiger, omdat je dan je eigen identiteit erin krijgt. Eigenlijk vind ik dat prettiger, omdat je dan je eigen identiteit erin krijgt. Zo’n avond is toch een sfeer- en gevoelsding en dat gaat gemakkelijker alleen dan samen.” Een mooi moment was dat tijdens zijn set een aantal mensen van backstage op het podium kwam dansen en een van de vrouwen hem een lief kusje op de wang gaf. Paul: “Dat was UNKLE. Ze stonden al langer backstage te dansen en konden zich niet meer inhouden. Het was even leuk, maar gelukkig duurde het niet te lang.” Uiteraard heeft Paul ook veel bands gezien: “Mijn top drie is the Good, the Bad and the Queen, Arcade Fire en Loney, Dear. Van Arcade Fire ben ik de grootste fan op aarde, maar ik heb ze wel eens beter gezien. Daarom staan ze op twee. Het mooiste moment van het festival was dat ik zondag euforisch van Arcade Fire naar LCD Soundsystem rende en daar aankwam tijdens 'All my friends', een van de beste nummers die het laatste jaar zijn gemaakt!” Wie Paul zelf wil horen draaien, kan op 21 september terecht in Doornroosje, bij de eerste editie van Helter Skelter.