De eerste Nederlandse zombiewalk is nog maar koud achter de rug of het eerste optreden van The Horrors in den lande dient zich al weer aan. Heeft de vaderlandse filmproductie in het horrorgenre een nieuwe behoefte ontketend? Of rennen we als zombies achter een stel hersenen de nieuwste Britse hype achterna? The Horrors zelf hebben niet veel op met de quasi-moderne Britse rockbands waar ze doorgaans mee touren, dus hebben ze voor hun Europese tour het Canadese Dandi Wind meegenomen. Dit electroduo haalt zijn invloeden duidelijk uit de eighties, maar kan ook onbeschaamd een cheesy eurotrashgeluid laten horen. Het zangeresje ziet er uit als het jongere zusje van Karen O van Yeah Yeah Yeahs en kan krijsen als Nicola Kuperus van Adult., maar het songmateriaal kan de categorie 'redelijk tot matig' niet overstijgen. Bovendien, wie heeft nieuwe rave nodig als de horrorrock weer uit het graf is opgestaan? De muziek van The Horrors sluit aan bij de batcave (de stijl die vernoemd is naar de Britse gothicbands die begin jaren tachtig in de gelijknamige zaal furore maakten) die we kennen van Bauhaus, the Birthday Party en Subtonix. Kenmerkend voor The Horrors zijn ook de gothabilly surfgitaren, gecombineerd met een hoop feedback, gekraak en gepiep en het immer lustig vibrende orgeltje. We hebben het allemaal wel eens eerder gehoord, maar hebben we het niet stiekem zo'n dertig jaar gemist? Vergeleken met The Horrors is de gemiddelde Britrockband een schattig orkestje. Deze jongens rocken niet, ze scheuren! Veel bezoekers in Doornroosje hadden dan ook al voorzorgsmaatregelen genomen en hun panties en shirtjes alvast van tevoren aan flarden geholpen. The Horrors is immers geen band die je eens relaxed van een afstandje gaat bekijken. Nog geen vijf minuten heeft zanger Farris Rotter nodig, of hij zit al op de schouders van een nietsvermoedende bezoeker. Hij start een pit, beklimt mensen, slaat ze het bier uit de handen, bekijkt ze ondersteboven hangend aan het plafond of zingt ze helemaal achter in de zaal toe. En als hij het publiek al niet met zijn opgefokte zang inpakt, dan maar letterlijk met zijn microfoonkabel. Rotters 'podiumgedrag' weerspiegelt de weerbarstigheid van de set, waarin de band laat horen erg strak te kunnen rammelen. De gitaren krassen niet, maar krijsen als een venijnige vleermuis; geen muziek voor goths die graag rustig een denkbeeldig lampje indraaien. Het zaalgeluid is niet al te best, maar de opwindende nummers doen je dat snel vergeten. Waar de plaat nog een paar opvullertjes kent, is dit optreden van begin tot eind rock'n'roll zoals het ooit bedoeld was: pure energie, chaos en rebellie. Mocht deze band op Lowlands komen, de koolpotloodverkopers zouden er goed garen bij spinnen. En laten we tevens hopen dat dit de band op Pinkpop gaat worden die voorgoed een eind zal maken aan alle roze mutsen. Na zo'n optreden is het natuurlijk moeilijk de stemming te bederven. Toch is het een hele prestatie van dj Kult:X dat nu eens niet iedereen gelijk naar zijn jas spurt. Mensen die na de band blijven hangen en nog een dansje maken, ik wist niet dat dat nog kon in Doornroosje.