The Sin Committee luidt de tweede dag van de Paasconcerten in; een terechte opener. Slechts negen maanden onderweg spelen de jonge progrockers een solide set. Dat is het voordeel als je met een paar bovengemiddelde instrumentalisten aan de slag gaat. De zang haalt dit niveau helaas niet helemaal en lijkt bij vlagen niet bij de muziek te passen. Am Tuat maakt al tien jaar death metal met een progressief randje. Bij de echte metalfans mogen dan ook de haren los. Het harde geluid zorgt er voor dat ik preventief de zaal uit word gegrunt. Niet echt mijn ding, maar gezien de reacties van het publiek vast een regionale metalen topper.
Het geluid was tot nu (in tegenstelling tot de bands) categorisch onder de maat, maar nu is er dan eindelijk een band die goed klinkt. Die eer komt toe aan Backwater. Ze hebben goed begrepen dat classic american rock niet origineel hoeft te zijn om goed te klinken. Een charismatische frontman met zogenaamde dijk van een stem, een paar stadionmeeklappers in de tas en een degelijke band zijn voldoende voor een goede, vermakelijke show. De uitsmijter 'No Diggity' is zondermeer briljant. Innerstate zet vervolgens in de traditionele basisbezetting gitaar-bas-drums-zanger een stevig potje uptempo nu-rock neer.
De set wordt vol overtuiging gespeeld. De dynamiek is in orde en de tweestemmige refreinen ook. Jammer is wel dat de songs keurig binnen de grenzen van het genre blijven. Maar misschien is dat maar goed ook, want het enige uitstapje is een volkomen misplaatst bluesnummer. Schrappen die hap, jongens! De Trash Hombres spelen een vuige mix van midtempo rockabilly en rhythm & blues. De podiumbezetting met staande bas, uitgekleed drumstel en een flinke twang op de gitaar doet lekker authentiek aan. Tel daarbij op een soulvolle zanger die zeer aanwezig is op het podium en je hebt een opzwepende band die een half uurtje prima vermaak biedt. Deze vuilnismannen staan te stralen op het podium, en dat laatste hebben we nog opvallend weinig gezien dit weekend.
Wie zeker niet staan te stralen, zijn de drie mannen van Lost. Zij mogen op het kleine podium twee maal akoestisch een kwartier vullen en doen dat met een mix van singersongwriter, indie en roots. Er wordt op vol volume gekletst door het publiek en de band staat daar dus met hun neus bovenop. Deze explosieve cocktail zorgt er wellicht voor dat de frustratie toeslaat aan het eind van het optreden en enkele gitaarsnaren het moeten ontgelden. Helaas, een akoestische band aan het eind van de avond is toch niet zo'n goed idee van de organisatie.
De Paasconcerten worden afgesloten met de reggaeband Supernatural Selection. De naam slaat waarschijnlijk op de sigaretjes die vooraf werden gerookt, want vooral de zanger is nauwelijks wakker te noemen. Gelukkig telt de band twee zangeressen die wat vuur in het optreden brengen. De band telt maar liefst negen man en doet in alles denken aan Bob Marley & The Wailers, met uitzonderding van Bob zelf dan. Het publiek doet lekker mee en relaxed heupwiegend maken we met zijn allen het halfuur vol.
Goede band, alleen volgende keer toch iets meer pit graag. Dit optreden sluit een andermaal goedbezocht Paasweekend af op de Jacobiberg. Een traditie die ongetwijfeld zal blijven terugkeren. De afwisseling in het programma is de charme en het wapen van het festival, wat de sfeer steeds weer ten goede komt.