Het lag in de lijn der verwachting dat Bertin de avond zou openen met een setje casiopop, begeleid door P Hitmachine op drum. Na twee keer repeteren werd echter al van dit plan afgeweken. Bijgestaan door nog een gitarist van Hitmachine is het nu Bertin die achter de drumkit kruipt, terwijl P improviseert op Korg en microfoon. Over zijn zang zit een flinke bak galm; tel daarbij repititieve ritmes, melodiën en tekstflarden en het komt al snel in de buurt van Neon Judgement en vooral Suicide. Vooral het vierde en laaste nummer klinkt erg lekker, maar ook de bij wijze van toegift gespeelde improvisatie op het avondeten ("Ik had een mexicano met niks erbij") zorgt voor veel psychedelische electropret.
Frans de Waard staat op dat moment al de hele avond in een hoekje in de zaal achter een laptop. Het duurt dan ook even eer je door hebt dat hij al aan zijn optreden is begonnen, wat inhoudt dat hij zo nu en dan wat met een schuifje schuift. Het feit dat de acts verdeeld zijn over de zaal houdt de vaart er lekker in, maar in dit geval is het wel jammer dat het optreden zo een beetje aan de aandacht ontsnapt; de Waard is nu eenmaal geen podiumbeest. De catchy percussiesamples (die enigzins doen denken aan zijn vroegere Kapotte Muziek) trekken gelukkig al snel de aandacht, waarna glitchy ritmes en zelfs wat acidgeluiden een modernere kant laten horen.
De Goem FDW set is van hoog niveau en had op een prominentere plek in de programmering vast nog wel voor wat dansplezier kunnen zorgen. Na deze ervaren rot is het tijd voor een jong, fris en bijzonder ónervaren collectief. Het Garage-Noise Quartett met Nog Nader te Bepalen Naam blijkt een internationaal combo uit Nijmegen te zijn. Hoewel die naam ook niet mis is, gaan ze nu als The Titmachine door het leven (de band bestaat uit vriendinnen van leden van The Hitmachine). Wel zijn ze nog zoekend naar een nog nader te bepalen sound. Vooralsnog worden er alleen covers gespeeld, zij het met een duidelijke eigen invalshoek.
Er wordt meteen flink van leer getrokken met de Neue Deutsche Welle klassieker 'Wir bauen eine Stadt', maar hun versie van 'Ça plane pour moi' (waarbij de vocals steevast verkeerd worden ingezet, vergeten of vervangen) blijkt pas echt een publieksfavoriet. Daarna volgen nog meer lekker lawaaiige, tegendraadse en naieve interpretaties waar vanalles mis gaat; iets wat door het aanstekelijke enthousiasme van de vier dames overigens volledig wordt opgevangen. Rene SG laat daarna horen dat ook een goede instrumentbeheersing het schrijven van overtuigende nummers niet in de weg hoeft te staan. Pretentieus songschrijven is aan dit drietal niet besteed; strak, snel en hard naar de eindstreep met zo min mogelijk akkoorden als hindernis. Dat ze in deze tak niet te overtreffen zijn lieten ze al meerdere malen horen in Nijmegen.
Deze keer valt echter op dat de band haar horizon enigzins heeft verbreed; naast titels met 'fuck' en 'hell' staat er nu ook meerdere malen 'shit' en 'Ajax' op het repertoire. Gelukkig blijft de band ondanks deze nieuw bewandelde paden trouw aan hun minder-is-meer-sound. De Fifi Hengsten mogen het feest afmaken. Dit doen ze met cheesy Nederpop, die dankzij de gestoorde uitspattingen nooit écht doet denken aan Doe Maar. De lulligheid is groot en de hilarische teksten dragen daar goed aan bij, jammer alleen dat ze meestaal niet goed te verstaan zijn.
De feestband krijgt echter niet het feestpubliek dat het verdient, iets waar ook de afterparty een beetje mee te kampen heeft (wat ook kan liggen aan het feit dat de dj's zo'n beetje de halve dansvloer in beslag nemen). Er wordt nog wel nagedanst op de platen van Johnny Smoke, Meeuw en P Hitmachine, maar het lijkt allemaal weer veel te snel afgelopen. Het is dan ook te hopen dat er nog een vervolg komt op dit lovenswaardige initiatief, want Nijmegen kan nog wel een flinke 'kaalslag' gebruiken.