Nog enigszins onwennig betreden de zes leden van Manual Overdrive het podium op de laatste voorronde van deze editie van Kaf en Koren. In tegenstelling tot hun gelouterde concurrenten vanavond, heeft deze als coverband begonnen vriendengroep pas een paar optredens in de tas. Hun basis bestaat uit goed geschreven pop-rocknummers met hier en daar een vleugje blues en een toefje rode hete pepers, extra vormgegeven door het donkere, diepe stemgeluid van de zanger. Het gebrek aan podiumervaring is er echter debet aan dat het geheel nog niet echt goed uit de verf komt. De zanger mist nog wat bravoure, het drumwerk is aan de slordige kant en de potentiële dynamiek van drie (!) gitaren in één band wordt te weinig benut. Deze editie van Kaf en Koren komt nog wat te vroeg voor Manual Overdrive om echt om de knikkers te spelen (de uiteindelijke juryscore komt op 63% uit), maar de potentie is er zeker wel. Vergeleken bij deze bijna-debutanten zijn de heren van Supersonic Megafuckers echte kilometervreters. Sinds hun deelname aan Kaf en Koren vorig jaar heeft de band allerminst stilgezeten. Met twee EP’s vol met korte, puntige trashrock en de ervaring van vele optredens als bagage, kun je hen binnen deze bandcompetitie al heuse ervaren rotten noemen. Maar hoe aanstekelijk en gedreven de drie heren vanavond ook tekeer gaan op het podium, het publiek blijft er, op een enkele uit zijn dak gaande grijsaard na, bijzonder tam onder. Ondanks enthousiaste aansporingen van de zanger blijken de krukken in het CultuurCafé toch de voorkeur te krijgen boven de angstvallig lege dansvloer. Het lijkt de band echter niet te deren. Een vaker gehoorde kritiek dat de nummers misschien wat te kort en onuitgewerkt zijn steekt hier bij vlagen de kop op, maar verder valt er weinig op hun gedrevenheid en vakmanschap aan te merken. De oogst: 74% koren. Hoe je het publiek wél kunt meekrijgen wordt gedemonstreerd door With Ice, die de avond mogen afsluiten. Net als de Megafuckers misten zij vorig jaar op één punt na de halve finale, maar met name op het gebied van podiumpresentatie heeft de band bijzonder veel vooruitgang geboekt ten opzichte van vorig jaar. Waar ze toen hun ‘kinetische’ rock enkel opvoerden, dragen ze het dit keer ook echt uit met een stevige brok enthousiasme en beweging, compleet met Beatle-esque uniformen en refreinbordjes om het klapvee tot meezingen te stimuleren. Het songmateriaal is misschien nog niet overal even sterk, en de bruggetjes af en toe net iets te geforceerd en van de hak op de tak, maar ze krijgen met hun vlammende optreden wel het eerder zo tamme publiek in beweging. Iets wat de jury natuurlijk ook niet ontgaat. Niet geheel onverwacht mag With Ice zich tot winnaar van de avond kronen met een score van 84 %. Een score die ook ruimschoots voldoende blijkt voor een plek in de halve finale. Breaktrack, Gray Code en Please, call me Richie waren al verzekerd van een finaleplaats, maar op de laatste twee halve finaleplekken konden nu vier bands met een score van 74 % aanspraak maken. Na lang beraad besloot de jury om These Seats Are Taken en Supersonic Megafuckers een ronde verder te laten komen, met de belofte dat de hierbij aan het kortste eind trekkende Coolschrank en Pheromoan binnenkort nog meer inzicht zullen krijgen in hun vroegtijdig afscheid van de korenvelden. De eerste halve finale – met Breaktrack, Supersonic Megafuckers en Please, Call Me Richie – is op 24 mei in Merleyn; de tweede vindt een week later plaats.